[รีวิว] Dog เพื่อนกันพันธุ์ห้าว – จดหมายรักห้าว ๆ ของแชนนิง เททัม ถึงน้องหมาที่ชื่อลูลู่

Our score

7.5

Release Date

17/02/2022

แนว

ตลก / ดราม่า

ความยาว

1.30 ชม. (90 นาที)

เรตผู้ชม

PG-13

ผู้กำกับ

'รีด แคโรลิน' (Reid Carolin), 'แชนนิง เททัม' (Channing Tatum)

Our score

7.5

Dog | เพื่อนกันพันธุ์ห้าว

จุดเด่น

1. ดูได้แบบเพลิน ๆ สไตล์หนังฟีลกู้ด เหมาะกับครอบครัว ไม่เน้นดราม่าฟูมฟาย
2. น้องหมาลูลู่ไฮเปอร์มาก เก่งสุด ๆ ลืมหนังน้องหมาที่เคยดูไปได้เลย
3. แชนนิง เททัม คุมน้องหมาเก่งอยู่นะ และแถมยังแบกหนังทั้งเรื่องได้สนุกดี
4. ทำการบ้านเกี่ยวกับเรื่องทหารและแทรกมุกตลกเกี่ยวกับทหาร/เชื้อชาติเอาไว้ได้สนุกดี

จุดสังเกต

1. บท/การดำเนินเรื่องรวบรัดและแตะผ่านไปหน่อย 90 นาทีไม่น่าพอ
2. พล็อตเดาง่ายตามสูตรสำเร็จหนังฟีลกู้ด และ Road Movie

• ความสมบูรณ์ของเนื้อหา

  8.4

• คุณภาพงานสร้าง

  7.7

• คุณภาพของบท / เนื้อเรื่อง

  7.2

• การตัดต่อ / การลำดับ และการดำเนินเรื่อง

  5.5

• ความคุ้มค่าเวลาในการรับชม

  8.8

มีหนังเกี่ยวกับน้องหมามาให้ดูกันอีกเรื่องแล้วครับ ชื่อตรงตัวเลยว่า ‘Dog’ หรือชื่อไทย ‘เพื่อนกันพันธุ์ห้าว’ แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ งานนี้เป็นการนั่งแท่นเก้าอี้ผู้กำกับเป็นครั้งแรกของนักแสดงซูเปอร์สตาร์ หรือ ‘แชนนิง เททัม’ (Channing Tatum) นั่นเอง นอกจากนั้นยังได้เพื่อนซี้อย่าง ‘รีด แคโรลิน’ (Reid Carolin) ผู้เขียนบท ‘Magic Mike’ (2012) และ ‘Magic Mike XXL’ (2015) มาร่วมกำกับและเขียนบทร่วมกับ ‘เบรตต์ โรดริเกวซ’ (Brett Rodriguez) อีกด้วย ซึ่งจริง ๆ แล้ว ทั้งสามคนถือว่าไม่ได้ห่างไกลจากวงการน้องหมา โดยเฉพาะน้องหมาที่ช่วยทหารในสงครามครับ เพราะทั้งสามคนเคยร่วมกันเป็น Executive Producer สารคดี ‘War Dog: A Soldier’s Best Friend’ (2017) ที่ว่าด้วยสุนัขในสมรภูมิที่เคยฉายทางช่อง HBO มาแล้ว

ด้วยแรงบันดาลใจที่ตัวของเททัมเองก็เลี้ยงน้องหมามาตลอดชีวิต และน่าจะรวมถึงเรื่องของน้องหมาสงครามจากสารคดี และแรงบันดาลใจจากเรื่องราวจริงของเขาในปี 2018 เมื่อน้องหมาของเททัมที่ชื่อว่า ‘ลูลู่’ ถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาจึงพาน้องไปท่องเที่ยวตามชายฝั่งแปซิฟิกเพื่อสร้างความทรงจำครั้งสุดท้ายร่วมกัน และครั้งนั้นก็เลยทำให้เขาเกิดไอเดียอยากทำ Road Movie ที่ว่าด้วยเรื่องของชายคนหนึ่งกับสุนัขที่ต้องเดินทางร่วมกันเผชิญกับจุดจบที่สำคัญในชีวิตของแต่ละคน (ตัว) และค้นหาจุดเริ่มต้นใหม่ในชีวิตของกันและกัน ซึ่งชื่อ ‘ลูลู่’ นี่แหละที่เขาหยิบเอามาตั้งชื่อน้องหมา K9 พันธุ์เบลเยียม มาลินอยล์ (Belgian Malinois) ที่อยู่ในหนัง

มีเกร็ดเกี่ยวกับน้องหมาในหนังแทรกนิดนึงครับ จริง ๆ แล้วในหนังใช้น้องหมาพันธุ์เบลเยียม มาลินอยล์ที่นิสัยต่างกันมาร่วมแสดงถึง 3 ตัว ได้แก่ ‘ซูซา’, ‘บริตทา’ และ ‘ลานา’ เพื่อแสดงอารมณ์ที่แตกต่างกัน โดยน้องหมาทั้ง 3 ตัวเป็นสุนัขที่ผ่านการแคสต์จากน้องหมา 200 ตัวจาก 4 ประเทศ ทั้งจากแคนาดา, สหรัฐอเมริกา, ฝรั่งเศส และเนเธอร์แลนด์ ใช้เวลาแคสต์นานถึง 4 เดือน ต้องมีครูฝึกสุนัข 3 คนคอยประกบดูแลน้องหมาแต่ละตัว อีกทั้งเททัมและรีดเองก็มีส่วนร่วมในการแคสต์และสร้างความคุ้นเคยกับน้องหมาด้วย ลองคลิกดูเบื้องหลังใน YouTube จะเห็นว่า เททัมเอ็นดูน้องหมามาก เล่นกับน้องหมาเหมือนเป็นหมาของตัวเอง และเห็นล่ำ ๆ แบบนั้น แต่พูดเสียงสองกับน้องด้วยนะ (555)

ตัวหนังว่าด้วยเรื่องของ ‘แจ็กสัน บริกส์’ (Channing Tatum) อดีตทหารสงครามปลดประจำการ ได้รับมอบหมายจากหน่วยงานเก่าที่ตัวเองเคยสังกัด ให้กลับมารับภารกิจเดินทางไกลบนทางด่วนเลียบชายฝั่งทะเลแปซิฟิก เพื่อเดินทางไปยังงานศพของ ‘ไรลีย์ โรดริเกวซ’ (Eric Urbiztondo) ทหารเพื่อนรักของเขาที่เสียชีวิตในสงคราม แต่ไม่ได้ง่ายแค่นั้น เพราะบริกส์ยังต้องรับน้องหมา K9 คู่หูของไรลีย์ที่ชื่อว่า ‘ลูลู่’ เพื่อพามันไปร่วมงานศพเป็นครั้งสุดท้ายตามคำขอของญาติ

และที่สำคัญคือ บริกส์เองยังต้องมีภารกิจพาน้องลูลู่ไปส่งให้กับศูนย์ดูแลสุนัขเพื่อควบคุมในฐานะสุนัขปลดประจำการอีกด้วย บริกส์จึงต้องออกเดินทางด้วยรถยนต์เก่า ๆ เพื่อพาน้องหมาคู่กัดบ้าพลัง โคตรดื้อ และไม่ค่อยเป็นมิตรอย่างลูลู่ ออกผจญภัยและเรียนรู้เรื่องราวและสร้างความทรงจำร่วมกัน (แบบทุลักทุเล)

พล็อตโดยรวม ๆ ของหนังเรื่องนี้ ก็เป็นไปอย่างที่แชนนิง เททัมตั้งใจไว้ว่าอยากให้เป็น Road Movie ครับ คอหนังหลายคนอาจจะรู้สึกว่า พอมีเรื่องคนกับหมา หนังเรื่องนี้จะกลายเป็นหนังดราม่าเรียกน้ำตาหรือเปล่า แต่ผู้เขียนนั่งยันได้เลยว่า หนังเรื่องนี้ออกจะมีความแมน ๆ ไม่ฟูมฟาย ไม่ตั้งใจขยี้ดราม่ารีดน้ำตาคนดูเสียมากกว่าครับ แม้ว่าจะมีพล็อตดราม่าแอบอยู่ลึก ๆ โดยเฉพาะชีวิตผุ ๆ พัง ๆ ของบริกส์ที่มีปัญหาด้านสมอง แถมยังมีชีวิตครอบครัวที่ออกจะบัดซบอยู่สักหน่อย หรือชีวิตบั้นปลายของลูลู่ที่มันเองก็เลือกไม่ได้ และตัวหนังก็มีความเป็น Road Movie ป่วน ๆ ที่มีมุกเรียกรอยยิ้มจากการที่ทั้งคู่ต้องออกไปเผชิญโลก เจอผู้คนแปลก ๆ อุปสรรควุ่น ๆ สถานการณ์ป่วน ๆ ที่ทั้งคู่ได้ไปเจอ หรือไม่ก็ไปก่อวีรกรรมเอาไว้ซะมากกว่า

อีกทั้งตัวหนังเองก็จะมีความเป็น Buddy film หรือหนังคู่หู ‘คน+หมา’ แทน ซึ่งก็ตามสูตรเลยว่า ตอนแรกเจอ คนกับหมาก็๋จะต้องเข้ากันไม่ได้มาก่อน โดยเฉพาะน้องหมาที่ทั้งดีด ดื้อ และไม่เป็นมิตรสุด ๆ ส่วนคนเองก็ดูแข็ง ๆ ไม่ค่อยอินโนเซนต์ จนตอนแรกเขาเองดูแลลูลู่ด้วยวิธีการที่ไม่ค่อยถูกต้องเสียเท่าไหร่ด้วย ยิ่งทำให้น้องลูลู่ยิ่งดุ ดื้อ เอาแต่ใจเข้าไปใหญ่เลย

จนกระทั่งเมื่อได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน ก็จะยิ่งมีความผูกพันและเข้าใจกันมากขึ้น เหมือนเวลาที่เรารับสัตว์เลี้ยงมาเลี้ยงนั่นแหละ รวมทั้งเรื่องราวของน้องลูลู่ในสงคราม ซึ่งถูกเล่าผ่านไดอารีเล่มโตของไรลีย์ ก็จะยิ่งทำให้เห็นว่าน้องถูกฝีกมาแบบไหน เคยผ่านอะไรมาบ้าง ถึงทำให้น้องกลายเป็นหมาดุที่มีความกังวล เอาแต่ใจ ดุร้าย หวาดระแวงอะไรได้ขนาดนั้น จนกระทั่งเมื่อบริกส์ได้เรียนรู้ว่าน้องชอบหรือไม่ชอบอะไร ก็จะยิ่งทำให้น้องดูผ่อนคลายและไว้ใจมากขึ้นทีละน้อย

ซึ่งโชคดีที่ความรักเข้าใจในน้องหมาของแชนนิง เททัม ช่วยได้มากในเรื่องของการแสดงในฐานะผู้ดูแลน้องหมาสงคราม ซึ่งมันก็สะท้อนออกมาให้เห็นได้ชัดมาก ๆ ผ่านการแสดง ทั้งน้ำเสียงการสนทนา ออกคำสั่ง การสัมผัส การให้อาหาร การเล่น การจูง ฯลฯ ก็เลยยิ่งทำให้การแสดงของเขาที่ถูกบังคับให้ต้องแบกหนังทั้งเรื่องเพราะบท สามารถเล่าผ่านการใช้ชีวิตบนรถระหว่างคนกับน้องหมาออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก ๆ คือเรียกว่าแทบไม่อยากให้แยกจากกันเลย เพราะยิ่งดูพี่เค้าทะเลาะหรือเล่นกับหมา ก็ยิ่งเพลินเหมือนดูคลิปหมาแมวใน TikTok อะไรทำนองนั้นเลย

ส่วนน้องหมาทั้ง 3 ตัวที่แสดงเป็นน้องลูลู่นี่ก็ต้องเรียกได้ว่า เอา MVP ไปเลยครับ โดยปกติสุนัขพันธุ์เบลเยียม มาลินอยล์ก็มีความห้าว และค่อนข้างดุ (ถ้าเลี้ยงแบบตึงเครียด) อยู่เป็นทุนเดิม ก็ยิ่งเห็นได้ชัดในหนังว่า น้องทั้งดุ ดืด ดื้อ และไฮเปอร์สุด ๆ ยกตัวอย่างเช่นจะมีซีนที่น้องแย่งขวดน้ำจากมือของบริกส์ (ซึ่งมีในตัวอย่างหนังนะครับ) ในตัวอย่างว่าแรงแล้ว ในหนังนี่บอกได้เลยว่าแรงและเร็วกว่ามากครับ เล่นเอาผู้เขียนสะดุ้งเฮือกเลยแหละ ไม่ใช่อะไร เสียวโดนกัดมือ (555)

ส่วนข้อสังเกตของหนังเรื่องนี้ ถ้าไม่คิดมากก็ปล่อยผ่านได้อยู่ นั่นก็คือแม้ตัวหนังเองจะดูได้แบบเพลิน ๆ แต่ตัวพล็อตเองก็ต้องยอมรับว่า มีความเป็นสูตรสำเร็จอยู่ โดยเฉพาะสูตรสำเร็จหนัง Road Movie และสูตรสำเร็จหนังฟีลกู้ดที่คุ้นเคยกันอยู่แล้ว ก็เลยทำให้ตัวพล็อตเดาเรื่องได้ง่ายมาก ๆ รวมถึงบทและการดำเนินเรื่อง ซึ่งผู้เขียนรู้สึกว่า 90 นาทีของหนังเรื่องนี้อาจจะสั้นไปหน่อยในการขยี้อารมณ์คนดูให้อยู่หมัดได้จริง ๆ

ก็เลยทำให้ตัวหนังเกิดอาการรวบรัดและไม่ลงลึกกับเควสต์ที่คนและน้องหมาออกไปผจญภัยสักเท่าไหร่ หรือเรียกว่าเกิดอาการ “แตะผ่าน” ทั้ง ๆ ที่น่าจะขยี้หรือเพิ่มเรื่องราวให้สนุก สะเทือนใจ เซอร์ไพรส์มากกว่านี้ได้อีก แต่พอหนังยาวแค่ชั่วโมงครึ่ง ก็เลยอาจจะขยี้อะไรได้ไม่มาก รวมถึงฉากไคลแม็กซ์อย่างฉากที่เดินทางไปถึงงานศพ และฉากที่พระเอกต้องเอาน้องหมาไปส่ง ก็ดูจะรวบรัดตัดความและให้น้ำหนักน้อยไปหน่อยในฐานะฉากที่สำคัญที่สุดของเรื่อง ก็เลยทำให้ความรู้สึกระหว่างดูเกิดอาการ “แตะผ่าน” อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

โดยสรุป ถ้าไม่คิดมากเรื่องความแตะผ่านของเนื้อหาที่ดูจะรวบรัดไปสักหน่อย แต่ ‘Dog เพื่อนกันพันธุ์ห้าว’ ก็เปรียบเสมือนได้กับจดหมายรักขนาดกะทัดรัดของแชนนิง เททัม ที่ผูกพันกับน้องหมามาทั้งชีวิต โดยเฉพาะน้องหมาที่ชื่อว่าลูลู่ที่จากไปแล้ว และที่ผู้เขียนเดาว่า เททัมเองก็คงอยากจะให้หนังเรื่องนี้เป็นเหมือนกับจดหมายรักที่มีให้กับน้องหมาทั่วทั้งโลก ไม่ว่าจะเป็นน้องหมาที่อยู่ในหนัง สุนัข K9 ที่ผ่านศึกสงคราม หรือแม้แต่น้องหมาในความทรงจำของคนเลี้ยงหมา หรือแม้แต่คนเลี้ยงหมาอย่างเรา ๆ ด้วยนี่แหละ

เพราะฉะนั้น หนังเรื่องนี้จึงเป็นหนังฟีลกู้ดแบบเพลิน ๆ มีมุกให้คนรักหมาได้แบบยิ้ม ๆ และน่าจะเป็นหนังที่เหมาะกับครอบครัว (โดยเฉพาะบ้านที่อินกับน้องหมาเป็นพิเศษ) เป็นอย่างยิ่งครับ ไม่บีบน้ำตา ไม่ฟูมฟาย สะเทือนใจ แต่ดูแล้วได้สนุก ได้ซึ้ง ได้ประทับใจ และทึ่งไปกับความดีดของน้องหมา ที่ดีดแรงชนิดที่ว่าลืมน้องหมาเชื่อง ๆ แสนรู้จากหนังเรื่องอื่นไปได้เลย!

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส