[รีวิว] Shoplifters ครอบครัวที่ลัก – ดราม่าปากท้องบาดลึกระดับปาล์มทองคำ

Our score

9.4

SHOPLIFTERS

จุดเด่น

เนื้อเรื่องเล่าได้อย่างบาดลึก
แฟนๆโคเรเอดะ ไม่ผิดหวังแน่นอน
น้อง มิยู ซาซากิ น่ารักมาก
เป็นหนังที่มีเพื่อนร้องไห้ในโรงแน่นอน

จุดสังเกต

หนังมีช่วงช้าบ้าง แต่ไม่มากถึงกับน่าเบื่อ
เนื้อหาค่อนข้างทำร้ายจิตใจอยู่หลายส่วน
ใครเป็นโรคซึมเศร้า มีปมเกี่ยวกับครอบครัว อาจต้องหลีกเลี่ยงก่อน

คุณภาพงานสร้าง

10.0
เนื้อหา ตรรกะ ความสมบูรณ์ของบท

10.0
ความแปลกใหม่

10.0
ความสนุก

8.0
ความคุ้มค่า

9.0

Play video

ครอบครัวชิบาตะอันแสนยากจนที่ภายนอกดูเหมือนครอบครัวหาเช้ากินค่ำธรรมดาแต่ที่มาของแต่ละคนถูกเก็บเป็นความลับซึี่งได้แก่ ฮัตสุเอะ (คิริน กิกิ) คุณยายผู้โอบอ้อมอารีประจำครอบครัว โอซามุ (ลิลลี แฟรงค์กี)และ โนบุโย (ซากุระ อันโด) คู่สามีภรรยาที่ทำงานใช้แรงงานหาเงินมาจุนเจือครอบครัว อากิ (มายู มัตซุโอกะ) เด็กสาวที่ใช้เรือนร่างในการหาเงินจากเซ็กส์เซอร์วิสสำหรับหนุ่มขี้เหงา โชตะ (ไคริ ไจโอ๊ะ) หนุ่มน้อยที่ โอซามุ มักพาไปลักขโมยของตามร้านค้าต่างๆเพื่อเอาของไปปล่อยขายและนำบางส่วนมาใช้ในบ้าน แต่แล้วหลังจากเสร็จภารกิจฉกของในคืนหนึ่ง พวกเขาได้พา ยูริ (มิยู ซาซากิ) เด็กสาวที่ถูกครอบครัวทิ้งขว้างกลับบ้านมาด้วย แม้ภาระด้านปากท้องจะไม่สู้ดีนักแต่พวกเขาก็ดูแลยูริเป็นอย่างดี โดยไม่รู้เลยว่าชะตากรรมข้างหน้าจะนำพาพวกเขาไปสู่การชดใช้ความผิดบาปที่ตัวเองฝังมันไว้มานานแสนนานจากความผิดพลาดเพียงครั้งเดียว

คงไม่ต้องสาธยายความดีงามของ Shoplifters อีกแล้วเพราะลำพังแค่รางวัลปาล์มทองคำ พร้อมคำสรรเสริญจาก เคต แบลนเชต ประธานตัดสินรางวัลที่กล่าวว่า Shoplifters คือหนังที่ทำให้คณะกรรมการใจสลาย ด้วยงานกำกับและการแสดงที่สอดประสานกันอย่างลงตัว ซึ่งไม่ได้เกินจริงแต่อย่างใด เพราะผู้กำกับ ฮิโรคาสึ โคเรเอดะ สามารถควบคุมการแสดงของนักแสดงแต่ละคนอย่างมีีทิศทางและสอดรับกันโดยไม่ให้ “แย่งพื้นที่ซึ่งกันและกัน” ดังนั้นภาพรวมทางการแสดงเราจึงได้เห็นครอบครัวที่ดูมีเลือดเนื้อมีความอบอุ่นและความขัดแย้งอันคุกรุ่นเหมือนครอบครัวจริงๆผ่านแอ็คติ้งของนักแสดงที่ไม่มากหรือน้อยแต่พอดีจนเราเชื่อได้อย่างสนิทใจทั้งทีม แม้กระทั่งตัวเจ้าหนู มิยู ซาซากิ ที่ในวัยเพียง 6 ขวบก็สามารถมอบการแสดงระดับโลกจนน่าจดจำได้แล้ว รวมถึงการออกแบบตัวละครที่เรียกได้ว่าปอกเปลือกปัญหาของประเทศญี่ปุ่นได้แบบรอบด้าน

เพราะแม้เนื้อเรื่องหลักจะอยู่ที่ประเด็นพ่อลูกของ โชตะ กับ โอซามุ เป็นหลัก แต่ตลอดการเดินทางของหนัง เมื่อได้เห็นปมชีวิตแต่ละคนเราก็อดเอาใจช่วยตัวละครไม่ได้ ทั้งคุณย่า ฮัตสุเอะ ที่ถูกลูกหลานทอดทิ้งแต่เป็นความหวังเดียวของบ้านจากเงินชดเชยที่สามีเสียชีวิต โนบุยะ สาวโรงงานที่ถูกพิษเศรษฐกิจค่อยๆบีบให้เธอออกจากงาน อากิ เด็กสาววัยรุ่นที่เลือกปรนเปรออารมณ์เปลี่ยวของชายหนุ่มด้วยบริการ “ถอดแล้วบดของดี” บนหน้าจอ ไปจนถึงบริการสัมผัสพิเศษเพื่อแลกเงินมาประทังชีวิต ไปจนถึงชีวิตของทั้ง โชตะ และ ยูริ ในฐานะเยาวชนที่ต้องมารับผลกรรมจากผู้ใหญ่ในสังคมที่ไม่ให้ทางเลือกมากนัก ก็ทำให้บทสรุปของมันทรงพลังจนบดขยี้อารมณ์คนดูให้แลกสลายได้แบบไม่อาจต้านทาน

แต่อ่านถึงตรงนี้อย่าเพิ่งคิดว่าหนังอย่าง Shoplifters จะมาแนววงเวียนชีวิตที่นำเสนอชีวิตลำเค็ญ ชะตากรรมบัดซบ แล้วขึ้นเลขบัญชีขอบริจาคนะครับ ตรงกันข้ามเลย โคเรเอดะ นำเสนอชีวิตตัวละครได้รอบด้านมีดีมีชั่ว ในหนังเราจะได้เห็นคุณย่าที่วางแผนหลอกเอาเงินหลานๆแปลงความรู้สึกผิดเป็นสินทรัพย์ได้อย่างแสบสันต์ รวมไปถึงแนวคิดหัวขโมยที่ โอซามุ สอน โชตะ เสมอว่าของที่อยู่บนชั้นยังไม่มีเจ้าของสามารถหยิบฉวยได้ ซึ่งทำให้เห็นแนวคิดบริโภคนิยมที่ทุกคนมุ่งอยากได้อยากมีจนแนวคิดผิดๆเริ่มถ่ายทอดมาสู่ ยูริ ที่เหมือนน้องสาวคนเล็กของครอบครัวก็นำพาให้ศีลธรรมในครอบครัวถูก “ขโมย” และชวนคนดูให้กังขาถึงความผิดชอบชั่วดีของเหล่าพ่อแม่ แต่กระนั้นเหตุการณ์ต่างๆก็กลับทำให้เราต้องตระหนักว่า ชีวิตบางคนก็ไม่ได้มีทางเลือกนัก ซึ่งตรงจุดนี้เองที่ โคเรเอดะ สร้างความขัดแย้งและบีบให้คนดูเลือกว่าจะเห็นใจตัวละครหรือถ่มน้ำลายใส่พวกเขากันแน่

เป็นความถนัดของผู้กำกับและเขียนบทอย่าง ฮิโรคาสึ โคเรเอดะ อยู่แล้วในการเล่าเรื่องราวของมนุษย์ได้อย่างบาดลึกในห้วงอารมณ์ โดยเขามักวิพากษ์สังคมญี่ปุ่นได้อย่างเจ็บแสบภายใต้พลอตเรียบน้อยทว่าสั่นสะเทือนจิตใจเป็นอย่างยิ่ง โดย Shoplifters โคเรเอดะ เลือกหยิบความล้มเหลวของระบบรัฐสวัสดิการและภาวะว่างงานในญี่ปุ่นมาเป็นประเด็นสำคัญ ซึ่งท่ายากในการบอกเล่าเรื่องราวของมันหาใช่การวางปมอันสลับซับซ้อน ตรงกันข้าม โคเรเอดะ เลือกวางผู้ชมในฐานะผู้สังเกตการณ์ชะตาชีวิตของเหล่าตัวละครที่มีทั้งช่วงเวลาความสุขจนเราหัวใจพองโต จนถึงเมื่อคราวระเบิดเวลาทางอารมณ์ที่โคเรเอดะ วางไว้อย่างแยบยลได้ถอดสลักจนกว่าคนดูจะเอาใจออกห่างตัวละครก็ช้าไปเสียแล้ว และย่อมจบด้วยแผลบาดลึกในหัวใจและอารมณ์ที่ได้เป็นของติดมือกลับออกจากโรง