[รีวิว] The Travelling Cat Chronicles-เรียนรู้สัจธรรมฉบับทาสแมว

Our score

9.1

The Travelling Cat Chronicles

จุดเด่น

1. น้องแมวน่ารักมาก
2. เรื่องราวอบอุ่นสุดๆ
3. พระเอกเล่นดี
4. มีเสียน้ำตาแน่นอน

จุดสังเกต

1. อย่าลืมพกทิชชู่มาชมด้วย
2. ห้ามปัดมาสคาราที่ไม่กันน้ำมาชมเด็ดขาด

• ความสมบูรณ์ของงานสร้าง

  9.0

• ความซึ้ง

  10.0

• ความลำใยบีมของน้องแมว

  10.0

• ความแปลกใหม่

  7.0

• ความคุ้มค่าตั๋ว

  9.5

Play video

สนับสนุนเนื้อหาโดย Major Cineplex

ด้วยความจำเป็นบางอย่างทำให้ ซาโตรุ (โซตะ ฟูคุชิ) ชายหนุ่มออกเดินทางพร้อม นานะ (ให้เสียงพากย์โดย มิตสุกิ ทาคาฮาตะ)เจ้าแมวหน้าตาบูดบึ้ง โดยปลายทางของเขาได้แก่ บ้านของเพื่อนสมัยประถมที่มีอดีตเกี่ยวข้องกับความทรงจำอันแสนเจ็บปวดของครอบครัว รีสอร์ตของเพื่อนสมัยมัธยมปลายที่เกี่ยวพันกับรักครั้งแรกของเขา และบ้านของน้าที่ดูแลเขามาทั้งชีวิต ท้ายที่สุดแล้วเรื่องราวของนานะและซาโตรุจะจบลงเช่นไรติดตามได้ใน The Travelling Cat Chronicles ผม..แมวและการเดินทางของเรา

ตั้งแต่โปสเตอร์ยันตัวอย่างหนัง แน่ล่ะว่าหนังทำมาเพื่อสนองนี๊ดทาสแมวกันเต็มที่แต่ด้วยความที่ตัวนิยายเป็นที่นิยมและยกย่อง โดยส่วนตัวก็คิดว่ามันต้องมีอะไรน่าสนใจกว่าแค่การเอาแมวมาเป็นจุดขายแน่ๆ ซึ่งก็จริงดังว่า เพราะเมื่อดูไปเรื่อยๆกลับกลายเป็นว่าเรากำลังดูเรื่องราวชีวิตของซาโตรุ ผ่านการบอกเล่าของนานะและบุคคลรอบข้างตัวเขา ซึ่งมันค่อยๆทำให้เราสัมผัสได้ถึงความหมายของชีวิต ครอบครัว ความรัก และการจากลา ที่แสนลึกซึ้งโดยมีแมวเหมียวเป็นตัวนำพาอารมณ์ร่วมให้กับเรา

แนวคิดนึงที่ชอบมากคือการที่หนังเล่นกับคำว่า Adopt หรือ “การอุปการะ” ที่แน่นอนว่าในความหมายระดับผิวเผินคือการที่เรายอมรับใครสักคนเข้ามาอยู่ในการดูแล ไม่ว่าจะเป็นการที่ซาโตรุอุปการะนานะมาในฐานะแมวที่เขาจะรักและดูแล แต่เมื่อหนังค่อยๆเฉลยปมต่างๆในตอนท้าย ความหมายของการอุปการะกลับค่อยเปลี่ยนเป็นการที่เราจะมอบความรักให้ใครสักคนอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่มีข้อจำกัดว่าจะเป็นคนเป็นสัตว์ เป็นความรักระหว่างหนุ่มสาวหรือการยินดีกับความรักของคนที่เรารัก หรือแม้แต่การเปลี่ยนสถานะจากน้ามาเป็นแม่ของคุณน้าซาโตรุในเวลาต่อมา เฉกเช่นเดียวกับการเดินทางเพื่อหาเจ้าของใหม่ให้นานะที่เริ่มทำให้ทั้งคู่เห็นความหมายและความงดงามของชีวิตที่มีความรักในบริบทต่างๆเป็นดั่งรุ้งทอประกายอันงดงาม

และไม่พูดถึงไม่ได้คือการแสดงของ โซตะ ฟูคุชิ ที่สามารถทำให้บท ซาโตรุ หนีพ้นเพียงแค่หนุ่มหล่อเหลายิ้มสวย เพราะ ฟูคุชิ สามารถสื่อสารมิติอารมณ์อันซับซ้อนแบบใจก็รักนานะมาก แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าในอนาคตอาจไม่มีใครดูแลแมวที่เขารักอีกที่ยิ่งทำให้การเดินทางครั้งนี้ดูเจ็บปวดและน่าเห็นใจจนคนดูอดเอาใจช่วยและเสียน้ำตาให้ไม่ได้เลย มิหนำซ้ำเขายังสามารถสื่อสารกับเจ้าเหมียวนานะได้อย่างน่าเชื่อถือว่าชีวิตของเขามีความหมายและกำลังใจได้เพราะนานะ เจ้าเหมียวหน้าบึ้งที่เป็นดั่งผู้กอบกู้จิตวิญญาณจนความสัมพันธ์ของทั้งคู่สะเทือนอารมณ์และจิตใจของคนดูได้อย่างน่าเชื่อถือ

หากให้สรุปไม่ยืดยาวคงต้องบอกว่า The Travelling Cat Chronicles คืองานที่กล่าวถึงสัจธรรมชีวิตของคนได้อย่างงดงามและยังเซอร์วิสทาสแมวกันเต็มที่ชนิดที่ว่าดูเสร็จแทบอยากกลับบ้านไปกอดแมวเลยทีเดียว โดยสิ่งเดียวที่ขอเตือนคือห้ามลืมพกทิชชู่และอย่าทามาสคาร่าเด็ดขาด เพราะต่อให้ฝืนแค่ไหนก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แน่นอนครับ

ไปยิ้มแก้มปริกับความลำไยบีมของนานะ และ ขยี้ตาจนมาสคาร่าเปรอะเปื้อนกันได้ในโรงเมเจอร์ซีนีเพล็กซ์คลิกเลย