[รีวิว] สิงสู่: หนังผีที่ข่มขวัญ หนังวิจารณ์สังคมที่ชวนขนลุก

สนับสนุนข้อมูลโดย Major Cineplex

เรื่องย่อ

ณ สำนักบนเขาที่โดดเดี่ยวห่างไกล ในวันที่บรรยากาศอึมครึมและฝนตกหนัก คนชุดดำ 6 คนมารวมตัวกันนำโดยนายแม่ หญิงชราผมขาวหน้าตาน่าเกรงขาม ทำพิธีกรรมปริศนาบางอย่าง โดยมีศพลึกลับเป็นเป้าหมาย แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าพิธีกรรมนั้นได้ไปปลุกวิญญาณแปลกหน้าที่ไม่ได้รับเชิญให้เข้ามาในบ้าน และหลังจากนั้นความสยองขวัญสุดขีดก็เริ่มต้นขึ้น ทุกคนต้องเผชิญหน้ากับวิญญาณร้ายที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันจะสิงใคร เมื่อไหร่ ด้วยวิธีใด และมันไม่ได้จะเข้าสิงเพื่อทำให้กลัวเท่านั้น แต่สิ่งที่มันต้องการที่สุดแล้วคือ การฝังราก..ยึดวิญญาณ ของใครสักคนในที่นี้

หนังฝีมือจากผู้กำกับชั้นแนวหน้าของไทยอย่าง วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง ที่กลับมาอีกครั้งในแนวหนังผีที่ดูจะสนุกมือเป็นพิเศษ เพราะนับจาก เปนชู้กับผี หนังผีย้อนยุคไทยสไตล์ที่สร้างความหลอนพลิกความคาดหมายจนลือลั่นไปแล้ว ก็ยังมีผลงานอย่าง รุ่นพี่ หนังผีที่หันมาผสมแนววัยรุ่นผสมการสืบสวนได้แปลกใหม่ แม้จะยังไม่ค่อยลงตัวมากนักก็ตาม มาปีนี้วิศิษฏ์หันกลับมาเล่นแนวผีแบบหนัก ๆ ผู้ใหญ่ ๆ อีกครั้งซึ่งยังได้รวมดาราชั้นนำมาประชันฝีมือแบบห้ำหั่นจริง ๆ ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ อย่าง อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม, ณัฐฐาวีรนุช ทองมี และโดยที่ต้องจับตามมองคือการกลับมาของ ทาริกา ธิดาทิตย์ และการโชว์ฝีมือของรุ่นเล็กของบ้านอย่าง พลอย ศรนรินทร์ ซึ่งฝีมือจัดจ้านขึ้นเป็นลำดับ

หนังเปิดอย่างรวดเร็วสู่พิธีกรรมปลุกวิญญาณโดยแทบไม่ได้ให้ข้อมูลใด ๆ กับคนดู ก่อนจะสิ้นสุดฉากนี้ด้วยความผิดพลาดและแล้ววิญญาณร้ายที่ไม่ได้รับเชิญก็บุกรุกข่มขวัญกลุ่มผู้ร่วมพิธีราวกับเกาะร้างปิดตายกลางทะเลในหนังฆาตกรรมสยองขวัญ ซึ่งเหล่าตัวเอกต่างต้องทำบทนักสืบและสงสัยกันเอง ว่าใครจะตกเป็นร่างสิงสู่ของวิญญาณร้าย และวิญญาณร้ายคือใคร แท้จริงต้องการอะไร ยิ่งรวมถึงปริศนาของพิธีกรรมนี้ว่าแท้จริงจัดขึ้นเพื่อการใดกันแน่ นี่คือลูกเล่นที่หนังใช้ผสมหนังหลากหลายแนวจนกลายเป็นหนังผีที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครขึ้นได้

และจุดอ่อนใหญ่ของหนังก็ไม่อาจปกปิดตัวเองได้ดีเหมือนเช่นปริศนาของมันเลย เพราะเราเห็นความจำกัดจำเขี่ยในเรื่องทุนทรัพย์อย่างออกนอกหน้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเมกอัปแต่งหน้าเวลาถูกสิงที่เหมือนลงพื้นหนัก ๆ ป้ายขอบตาดำ แล้วใส่คอนแท็กเลนส์แฟนซี เอาเท่านั้น หรือเทคนิคพิเศษที่แทบจะไม่ได้มีให้เห็น ซึ่งพอประกอบกับการแสดงในบางฉากที่ดั่งอยู่บนเวทีละคอนแล้วนั้น ท่าทางประหลาด ๆ เมกอัปหน้าขาว ๆ คำพูดเว่อ ๆ ไม่ธรรมชาติ มันจึงชวนให้เหมือนหนังคัลท์ทุนต่ำที่ทำให้ตลกอย่างไม่ตั้งใจ แต่หนังก็เอาตัวรอดไปได้ด้วยเสียงของดนตรีที่ข่มขวัญเราได้ดีอย่างกับหนังยุโรปชั้นดี และพลังของนักแสดงที่ทำให้เราไม่อาจเบือนหน้ามองได้เลย

จุดอ่อนใหญ่ของหนังอีกประการคงเป็นไคลแม็กส์ของการเฉลยพล็อตสำคัญนั้น แทบจะเดาได้ตั้งแต่ต้นเรื่อง และยิ่งเชื่อมั่นเมื่อเห็นคำใบ้รายทาง จนแทบจะไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับการช็อกคนดูช่วงท้าย แต่ในขณะเดียวกันหนังก็มีจุดแข็งใหญ่มาก ๆ ในการเป็นหนังที่สอดแทรกสังคมและการเมือง ประวัติศาสตร์ ลงไปอย่างแนบเนียน ทำให้บางคนถึงกับบอกว่าเก็ตไม่หมด หรือดูไม่รู้เรื่องบางจุด นั่นเพราะหนังซ่อนได้คมและซ่อนได้ลึกมาก ใครตีความออกก็จะยิ่งรู้สึกขนหัวลุกได้ยิ่งกว่าตัวหนังที่ดูเสียอีก

ซึ่งคำใบ้สำคัญที่ควรพกติดตัวไปรับชมคือ “เมืองไทยปี 2549” “พ่อ แม่-ลูก” “เมือง-ชนบท” โดยเฉพาะเรื่อง แม่-ลูก นั้น คือส่วนที่เราขนลุกที่สุด ยิ่งฉากการขึ้นครองบ้านของตัวละครหนึ่งในท้ายสุดนั้นยิ่งสวยงามและชวนพิศวงอย่างมาก และน่าจะตอบโจทย์ชัดที่สุดว่า วิญญาณในแง่ของความทรงจำนั้น หลอกหลอนเราได้ยาวนานและฝังลึกลงในสังคมเราได้ยิ่งกว่ารากของไม้ใหญ่เสียอีก