[รีวิว]Second Act : หนังฟีลกู๊ดให้กำลังใจคนทำงาน

Our score

5.2

second act : สาวแซ่บโปรไฟล์แสบ

จุดเด่น

ตัวละครแวดล้อมทำหน้าที่สีสันได้ดี
บทให้กำลังใจคนทำงาน

จุดสังเกต

บทน้ำเน่า เวอร์วัง บังเอิญสุด ๆ
มุกตลกสุดแป้ก
ไม่มีอะไรน่าจุดจำ ดูที่บ้านก็ได้

ตรรกะ ความสมบูรณ์ของบท

4.0
ความแปลกใหม่

5.0
คุณภาพงานสร้าง

6.0
ความสนุก

6.0
ความคุ้มค่าตั๋ว

5.0

สนับสนุนเนื้อหาโดย

หนังฟีลกู๊ดขายชื่อเจนนิเฟอร์ โลเปซ ในช่วงปลายของงานแสดง ที่เจ โล ยังคงรับบทนางเอกแม้จะเข้าวัย 49 ปีแล้ว แต่ก็เป็นบทของสาวสู้ชีวิตในวัย 40 กว่า ที่ไม่ลดวัยจากตัวจริงมากนัก เรื่องนี้เธอร่วมงานกับ ปีเตอร์ ซีกัล ผู้กำกับระดับตำนานที่มีผลงานคลาสสิกอย่าง 50 First Dates(2004)หนังในดวงใจของหลาย ๆ คน เรียกได้ว่าเรื่องนี้เป็นการรวมพลังของผู้กำกับและดารานำที่เคยรุ่งในยุคต้น ๆ 2000s

เจ โล รับบทเป็น มายา วาร์กัส ผู้ช่วยผู้จัดการในซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ เธอติดแหง็กอยู่กับตำแหน่งนี้มา 15 ปี และพยายามดิ้นรนเพื่ออนาคตทางอาชีพการงาน แม้ฝีมือและประสบการณ์จะเพียงพอ แต่ปัญหาติดที่ว่าเธอจบเพียงแค่ชั้นไฮสคูล ซึ่งไม่ผ่านคุณสมบัติข้างต้นสำหรับบุคคลระดับบริหารในองค์กรใหญ่ แต่แล้วหนุ่มน้อยดิลลี่ ลูกชายของโจน เพื่อนสนิทของมายาก็ถือวิสาสะปลอมเฟซบุ๊กและเรซูเม่ของมายาส่งไปสมัครงานที่บริษัทผู้ผลิตเครื่องสำอางระดับต้น ๆ ของสหรัฐ ประวัติของเธอไปเตะตาคลาร์ค เจ้าของบริษัท จึงตกลงจ้างเธอในตำแหน่งที่ปรึกษา แรกทีมายาไม่ยินดีกับการลวงโลกครั้งนี้ แต่ใจหนึ่งก็อยากจะพิสูจน์ประสบการณ์ความสามารถของเธอเอง ก็เลยลองดูสักตั้ง ถึงกับยอมสูญเสียคนรักที่คบกันมาหลายปีและรอที่จะมีลูกกับเธอ ด่านท้าทายแรกของมายาในตำแหน่งหน้าที่ใหม่คือลองคิดค้นผลิตภัณฑ์ใหม่ที่ประกอบไปด้วยส่วนผสมจากธรรมชาติล้วน ๆ แข่งกับทีมเก่าของบริษัทที่ปรับปรุงคุณภาพของผลิตภัณฑ์เดิมว่าสินค้าของใครจะทำยอดขายได้ดีกว่ากัน หนังเลยเข้าสูตรม้ารองบ่อนที่ต้องเอาชนะแชมป์เก่า ซึ่งผลลัพธ์ของหนังแนวนี้ก็รู้ ๆ กันอยู่แล้ว แต่สำคัญอยู่ที่การเล่าเรื่อง และทีเด็ดในการพิชิตคู่ต่อสู้ว่าจะเล่าออกมาได้เผ็ดมันส์แค่ไหน

หนังเล่ามาถึงตรงนี้ได้อย่างน่าติดตามและชวนเอาใจช่วยมาก แต่แล้วทันใดนั้น หนังก็แทรกพลอตรองเข้ามาหักอารมณ์ควั่บ ด้วยการเผยความสัมพันธ์ระหว่างมายากับอีกตัวละครหลักในเรื่องในแนวทางแบบคนเขียนบทละครค่ำบ้านเราต้องกราบ ว่าบทน้ำเน่าแบบนี้ฮอลลีวู้ดก็กล้าเขียนด้วยหรือ จากนี้โทนหนังที่ดูเป็น คอมมีดี้ในบรรยากาศออฟฟิศ ก็หักเลี้ยวเป็นดราม่าที่จริงจังขึ้น เรื่องการแข่งขันคิดผลิตภัณฑ์ใหม่ก็ถูกลดลงเป็นประเด็นรอง แต่ด้วยความรู้สึกที่ยังอึ้งค้างอยู่กับเรื่องราวพลิกผันของหนังขนาดนี้ ก็เลยไม่ได้รู้สึกอินร่วมไปกับสถานการณ์ของตัวละครเบื้องหน้า

ด้วยความที่หน้าหนังถูกนำเสนอในรูปแบบ ดราม่า – คอมมีดี้ บทหนังจึงพยายามสอดแทรกสถานการณ์ตลกมาเนือง ๆ แต่ก็ไม่ได้เสียงหัวเราะกลับไปเท่าใดนัก หลาย ๆ มุกดูแป้ก มีที่รู้สึกฮาได้จริงจังก็ฉากที่มายากำลังเชิดแล้วล้มหัวทิ่ม แต่ก็น่าเสียดายที่ถูกเอามาขายเสียตั้งแต่ในตัวอย่างหนังซะแล้ว พอเห็นในหนังก็เลยเหมือนดูซ้ำ ตัวละครรายรอบพยายามทำหน้าที่เป็นสีสันเพื่อเรียกเสียงหัวเราะอย่างมาก หน้าที่หลักไปตกอยู่กับ อาเรียนา ผู้ช่วยของมายา และ เชส นักเคมีวิเคราะห์ ที่ก็ทำได้แค่พอยิ้ม ๆ ไปได้บางฉาก แต่ที่น่ารักจริงคือก๊วนเพื่อนสาวของมายาที่ออกมากี่ครั้งก็สร้างรอยยิ้มได้ทุกครั้ง เป็นองค์ประกอบหลักที่ยังทำให้ Second Act พอเรียกได้ว่าเป็นหนังคอมมีดี้ได้อยู่

เจนนิเฟอร์ โลเปซ ถือว่ายังดูดีอยู่มาก ถ้าพิจารณาว่าเธออายุ 49 ปีแล้ว เป็นนางเอกที่ไม่ดูขัดตานัก แล้วก็เหมาะสมกับบท คอสตูมของหนังเป็นส่วนสำคัญของหนัง ที่เป็นสาวจากธุรกิจระดับล่างแล้วกลายมาเป็นผู้บริหารในบริษัทใหญ่ ก็ต้องมากับชุดที่ดูเริดเชิดหยิ่ง แล้วต้องขายสะโพกดินระเบิดจุดขายของเจ โล ได้ด้วย , ที่ดูขัดตาสักนิดก็คือไมโล เว็นติมิกเลีย ดาราหนุ่มที่เคยเกือบรุ่งจากบทนำในซีรีส์ฮิต Hero เมื่อปี 2006 ซึ่งไมโล อายุ 41 ปี ซึ่งห่างจากเจ โล ถึง 8 ปี ถึงแม้เจ โล จะยังดูดีแต่ก็เห็นว่าชายอ่อนวัยกว่ามาก , วาเนสซา ฮัดเจนส์ ในบท โซอี้ ลูกสาวของคลาร์ค ประธานบริษัท ซึ่งบทของเธอคือคู่แข่งตัวสำคัญของมายา ในการออกผลิตภัณฑ์ใหม่ วาเนสซา มาในลุคเดิมเหมือนที่เคยเห็นมาทุกเรื่อง บทสาวใสมีเสน่ห์แต่ก็ผ่านไปแบบไม่มีอะไรน่าจดจำ เสียดายที่สถานะคู่แข่งตัวสำคัญของเรื่อง ถูกขัดจังหวะเสียตั้งแต่ต้น ๆ เลยไม่ได้ดูการขับเคี่ยวที่น่าจะทำให้หนังเข้มข้นกว่านี้ได้มาก

สุดท้าย Second Act ก็เป็นหนังที่ผ่านมาแล้วผ่านไป แบบไม่มีอะไรน่าจดจำ หนังไปได้ไม่สุดสักทางทั้งดราม่า คอมมีดี้ มีเพียงความรู้สึกฟีลกู๊ดที่ยิ้มให้กับตอนจบของหนังที่สดใสกับบทลงเอยที่สวยงามกับทุก ๆ ตัวละครหลัก อย่างน้อยหนังก็ได้ให้กำลังใจกับหญิงทำงาน โดยเฉพาะใครที่วัยแตะเลข 4 เช่นเดียวกับมายา ที่อยากจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าประสบการณ์ก็สอนคนสร้างคนให้มีความสามารถได้ ผู้บริหารไม่ควรพิจารณาจากประกาศณียบัตรเพียงอย่างเดียว พนักงานก็อยากก้าวหน้าในอาชีพการงาน เช่นเดียวกับองค์กรก็ต้องการหัวหน้างานที่มีทั้งความสามารถประสบการณ์และความมั่นใจ ถ้าไม่ให้โอกาสคนเก่าที่มีความกระตือรือร้น บางทีองค์กรก็ต้องเสียบุคลากรมือดีไปให้กับองค์กรอื่นก็เป็นได้