[รีวิว] JT LeRoy แซ่บ ลวง โลก – เรื่องจริงสุดประหลาด สะท้อนตัวตนที่หลงทาง

Our score

7.0

JT LeRoy

จุดเด่น

1. ลอรา เดิร์น แบกหนังทั้งเรื่องไว้ได้น่าชื่นชม

จุดสังเกต

1. เล่าเรื่องน่าสนุกได้ราบเรียบเกินไป
2. หนังไม่มีเหตุการณ์ชวนตื่นเต้นเท่าไหร่

• ตรรกะ ความสมบูรณ์ของบท

  7.0

• คุณภาพงานสร้าง

  7.0

• คุณภาพ ฝีมือนักแสดง

  7.0

• ความสนุก

  7.0

• คุ้มเวลา ค่าตั๋ว

  7.0

Play video

สนับสนุนเนื้อหาโดย Major Cineplex

เรื่องจริงสุดโต่งแบบนี้ย่อมเป็นวัตถุดิบชั้นดีให้ฮอลลีวูดนำมาสร้างหนังอยู่แล้ว เฉพาะเรื่องของ JT Leroy นี่ก็เคยมีการผลิตเฉพาะสารคดีมาแล้วถึง 3 เรื่อง แต่กระนั้น จัสติน เคลลี ผู้กำกับสายอินดีที่เคยมี King Cobra หนังเกย์สุดฮอตเข้าฉายบ้านเราเมื่อนานมาแล้ว กลับเลือกนำเสนอในมุมมองของการวิเคราะห์ ตัวตน หรือ Persona ของแต่ละตัวละคร มากกว่าจะเดินไปในทางหนังสืบสวนสอบสวน หรือ ทริลเลอร์ปนตลก ทั้งที่หนังมีวัตถุดิบที่เอื้อแค่ไหนก็ตาม 

โดยตัวละครที่น่าสนใจที่สุดคงหนีไม่พ้น ลอรา ที่มีความสัมพันธ์อันซับซ้อนกับตัวละคร เจที ลีรอย ในหลายระดับ ในฐานะนักเขียน เธอคือผู้บอกเล่า “เรื่องราว” ที่ต่อมาหนังค่อยๆเฉลยว่า มันถูกหยิบจับส่วนเสี้ยวมาจากชีวิตของเธอและเพื่อนในสถานบำบัดตอนชีวิตเธอตกต่ำ ซึ่งพอเธอตัดสินใจมอบตัวตนเจที ลีรอย ให้แก่ ซาวันนา  ลอราเองก็ยังปฏิบัติกับเธอไม่ต่างจากตัวละครในหนังสือ ถึงขั้นเอาเสียงของเธอสวมทับทุกครั้งที่แฟนๆของ เจที โทรมา หรือแม้แต่ในยามเผชิญหน้ากับบุคคลภายนอกร่วมกับซาวันนาก็ตาม ซึ่งนั่นทำให้ หนังที่เหมือนไม่ได้มีปมขัดแย้งใหญ่โต กลับทวีความน่าสนใจขึ้นทุกครั้งที่ตัวละคร ลอรา เริ่มเปลี่ยนไปหลังเธอสูญเสียการควบคุมสถานการณ์ของซาวันนา 

ตรงกันข้ามกับซาวันนา ที่ตอนแรกตัวละครของเธอดูน่าสนใจ ตรงที่เป็นเหมือนน้องสาวของแฟนหนุ่มของลอราที่ตกกระไดพลอยโจรต้องมารับสมอ้างเป็นผู้ชาย แต่ในเมื่อหนังไม่ได้ให้ข้อมูลแวดล้อมในการตัดสินใจของ ซาวันนา มากพอ การกระทำหรือตัดสินใจของเธอแต่ละอย่างเลยดูเบาไปหมด ทั้งยังติดหล่มเรื่องโรแมนซ์ปมรักสามเศร้าที่ดูจะติดตัว ดาราสาว คริสเตน สจ๊วร์ต จาก Twilight ไม่หาย พอเธอคบกับแฟนหนุ่มผิวสี แล้วได้พบสาวที่คลั่งไคล้เจทีอย่างอีวา ก็เข้าทางหนังที่จงใจให้มีฉากอัศจรรย์ระหว่าง ซาวันนา กับ อีวา เพื่อเซอร์วิสบรรดาสมาคมภรรยา คริสเตน สจ๊วร์ต เท่านั้น จนชะตากรรมความรัก ความเจ็บปวดของตัวละครไม่อาจสัมผัสใจคนดูได้อย่างที่บทหนังควรจะเป็น 

และด้วยความที่หนังแทบจะไม่มีคอนฟลิกต์แรงๆ โดยทั้งเรื่องถูกขับเคลื่อนด้วยบทสนทนาและเหตุการณ์ในสถานที่ต่างๆ สิ่งที่จะดึงคนดูได้จริงๆเลยตกอยู่ที่การแสดงของ ลอรา เดิร์น ที่ต้องบอกเลยว่า หากขาดเธอหนังคงจืดชืดและแห้งแล้งอารมณ์มากๆ ท่ามกลางพฤติกรรมชวนปวดตับของตัวละคร ลอรา เดิร์น กลับแบกหนังทั้งเรื่องได้อย่างน่าชื่นชม ตรงกันข้ามกับ คริสเตน สจ๊วร์ต ที่มุ่งขายเสน่ห์ในลุคบอยๆเท่านั้นและโชคร้ายสำหรับเธอจริงๆที่หนังก็ดันไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวของเธอได้น่าสนใจนัก และคนที่ทำให้เราเซอร์ไพรส์ไม่น้อยคือ ไดแอน ครูเกอร์ นางเอกหนังฟอร์มยักษ์อย่าง Troy ที่มาในลุคผู้กำกับสาวผมสั้น ที่กลายเป็นว่ายิ่งมีอายุเธอกลับยิ่งฮอตปรอทแตกกว่าเดิมเสียอีก 

โดยรวมแล้วคงต้องบอกว่าหนังอย่าง JT LeRoy เลือกเดินสายกลางจริงๆ คือหมายถึง จะชมก็หาจุดเด่นลำบาก แต่จะด่าก็ดันหาแผลชัดๆไม่เจอ แม้หนังจะมีจุดน่าสนใจอยู่เยอะ แต่การเล่าเรื่องของมันกลับน่าสนใจน้อยกว่าเรื่องจริงเสียอีก