[รีวิว] Show Me The Way to The Station ที่ตรงนั้นฉันจะรอเธอ – ขยันบิลท์ หนักเค้นน้ำตา แต่แฝงปรัชญาไว้ลึกซึ้ง

Our score

7.5

Show me the way to the station

จุดเด่น

1. การแสดงของน้องชิเสะ นิอิตสึ คือกุมหัวใจคนดูมาก
2. เจ้าหมา ลู น่ารักชวนงุ้ย
3. เนื้อหาสะเทือนใจเรียกน้ำตาได้ดี

จุดสังเกต

1. การดัดแปลงเรื่องสั้นเป็นหนังยังไม่กลมกล่อมเท่าไหร่
2. เดินเรื่องค่อนข้างช้า อาจไม่ถูกใจคนไม่ชอบหนังช้า ๆ

• ความสมบูรณ์ของบท

  7.5

• คุณภาพนักแสดง

  8.0

• คุณภาพงานสร้าง

  7.5

• ความบันเทิงตามแนวหนังดราม่า

  7.0

• ความคุ้มค่าตั๋ว

  7.5

ชีวิตของ ซายากะ (ชิเสะ นิอิตสึ) สาวน้อยวัย 8 ขวบที่ถูกเพื่อนรังเกียจ พลันสดใสขึ้นหลังได้พบกับเจ้าลู สุนัขชิบะขี้อ้อนที่เข้ามาเติมเต็มมิตรภาพและความผูกพันจนการหายตัวไปของมันได้สร้างรูโหว่ในใจของซายากะจนไม่อาจหลุดพ้นวังวนความเศร้าของการสูญเสียได้ แต่ไม่นานเธอก็ได้พบรูธ เจ้าหมาสีดำในที่โปรดของเธอกับลู และมันก็พาเธอไปพบกับ คุณลุงฟูเสะ (โยชิ โออิดะ) เจ้าของร้านคาเฟ่แจ๊ส Ladybug ที่ยังทำใจยอมรับการสูญเสียลูกชายไปไม่ได้ และจากมิตรภาพต่างวัยของทั้งคู่ก็นำพาให้เกิดการเดินทางเพื่อตามหาส่วนที่ขาดหายของกันและกัน

Play video

สนับสนุนข้อมูลโดย Major Cineplex

ตัวหนังดัดแปลงจากเรื่องสั้นชื่อเดียวกันของ ชิซึ อิจูอิน ที่ได้รับรางวัลนาโอกิ รางวัลด้านวรรณกรรมของญี่ปุ่น แต่กระนั้นก็ต้องบอกว่าการที่มันดัดแปลงจากเรื่องสั้นที่อาจไม่ได้มีเรื่องราวอะไรมากนัก อีกทั้งกลวิธีการเล่าแบบวรรณกรรมก็อาจพึ่งพาการดัดแปลงเพื่อเอามาเล่าในสื่อภาพยนตร์อย่างหนักหน่วงอยู่เหมือนกัน ดังนั้นเราจึงได้เห็นการพยายามเพิ่มและปะผุเรื่องราวให้มันกลายเป็นเรื่องเล่าที่เกี่ยวพันกันและร้อยรัดจนเกิดฉากดรามามากมาย ซึ่งในแง่ของการที่มันพยายามขายหน้าหนังให้เป็นหนังเรียกน้ำตา มันก็ประสบความสำเร็จพอประมาณแต่ก็แอบมีบางจุดที่มันเล่าแบบลากยาวจนมีช่วงที่น่าเบื่ออยู่บ้าง แถมการพลิกแนวจากหนังดรามาที่ดูสมจริงไปสู่การเป็นแฟนตาซีตามฉบับวรรณกรรมในตอนท้ายก็ดันสุดโต่งเกินไปหน่อยอีกด้วย

การที่หนังไปเล่าเรื่องวนอยู่รอบ ๆ ตัวซายากะเองก็ทำให้หนังพยายามเล่นท่ายากในการเล่าเรื่องอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะการที่ต้องดึงคนดูให้อินกับทั้งชีวิตบัดซบที่โรงเรียนของซายากะที่พยายามชูการถูกบุลลีเป็นต้นเหตุที่เธอไปผูกสัมพันธ์กับหมาชิบะอย่างลู แต่พาร์ตที่เป็นการถูกบูลลีก็ดันบอกเล่าอย่างรวบรัดมากจนเราไม่ทันได้ซึมซับหรือสงสารเธอมากพอ แถมหนังยังเพิ่มเรื่องราวของคนรอบข้างที่ไม่ได้มีแค่เรื่องความผูกพันกับเจ้าลูอย่างเดียว แต่ยังพาเราไปเจอคนในครอบครัว โดยเฉพาะคุณปู่ที่มีพาร์ตเล็ก ๆ อย่างเรื่องการทำใจจากการสูญเสียคุณยาย โดยที่หนังแทบไม่ได้มีฉากที่เล่าเรื่องที่มาที่ไปของความสัมพันธ์ทั้งคู่มาก่อน หรือกระทั่งการให้เธอไปเจอกับคุณลุงฟูเสะ และเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่มีทั้งถูกไล่ออกจากร้านเพราะไปจี้ปมเรื่องลูกชาย จนคุณลุงต้องตามมาง้อเธอยังที่โปรดเดิมของเธอกับลู ที่ยิ่งดูก็ยิ่งเพิ่มคำถามด้านตรรกะในการเล่าเรื่องอยู่ตลอดทางของหนัง

ซึ่งในส่วนนี้ต้องยอมรับว่าหากใครต่อไม่ติดกับหนังคงหลุดและไม่อยากดูต่อเลย ยังดีที่หนังได้งานภาพสวย ๆ ระหว่างซายากะ กับเจ้าลู ที่หล่อเลี้ยงอารมณ์และรอยยิ้มคนดู จนถึงประคองมวลความผูกพันคนกับหมาไว้คอยดึงคนดูไว้ และการแสดงดี ๆ คอยประคองหนังไว้จนหลายเหตุการณ์ที่ดูไร้เหตุผลค่อย ๆ มาสัมผัสใจคนดูทีละน้อย ซึ่งถือเป็นทักษะที่หาตัวจับยากพอสมควรของผู้กำกับ นาโอกิ ฮาชิโมโต ที่ต้องมาเล่าดราม่าคนกับหมาแถมพลิกไปแฟนตาซีดรามาเรียกน้ำตาในตอนท้ายอีก

การแสดงของ ชิเสะ นิอิตสึ ลูกสาวของ มาโกโตะ ชินไค ผู้กำกับอนิเมชันชื่อดังมาถ่ายทอดการเรียนรู้ชีวิตของ ซายาเกะ ที่ไม่ได้มีแค่ความผูกพันแต่ยังต้องทำใจรับการลาจากให้ได้ช่วยหนังไว้ได้มากโขและผู้กำกับก็ใช้งานน้องหนักเหลือเกิน เพราะตลอดเรื่องนอกจากจะต้องยิ้มและร้องไห้ประหนึ่งคนเป็นไบโพลาร์แล้ว น้องชิเสะยังต้องวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง เพื่อให้ตากล้องถ่ายภาพสโลว์โมชันสุดสะเทือนอารมณ์อีก แถมยังรับส่งอารมณ์กับ โยชิ โออิดะ ได้อย่างกลมกลืนและเรียกน้ำตาคนดูได้อย่างราบคาบเลยทีเดียว

โดยภาพรวมแล้ว Show Me The Way to The Station น่าจะถูกใจคอหนังญี่ปุ่นได้ไม่ยาก โดยเฉพาะสายแข็งที่ดูหนังญี่ปุ่นย่อยยาก ๆ มาก่อน แต่กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าหนังจะไม่มีอะไรมาดึงคนดูเลย อย่างน้อยการแสดงของ ชิเสะ นิอิตสึ และ ความน่ารักของเจ้าหมาชิบะอย่าง ลู ก็น่าจะกุมหัวใจคนดูได้ไม่ยาก แถมใครไม่เคยร้องไห้ในโรงหนังลองมาพิสูจน์ความแข็งแกร่งของหัวใจได้เลยครับ.

คลิกที่ภาพเพื่อซื้อบัตรชมภาพยนตร์

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส