[รีวิว] The High Note: ดูเพลิน เพลงเพราะ ตบหน้านักฝันอย่างปรานี

Release Date

10/09/2020

ความยาว

113 นาที

Our score

7.6

The High Note

จุดเด่น

1. ความดูเพลินเจริญใจ ทั้งนักแสดงก็ดีน่าจดจำ ทั้งบทที่มีตลกร้ายหยอดเป็นระยะ ทั้งเพลงที่ไพเราะมาก ๆ ในยุคเพลงตื๊ด ๆ ครองเมืองได้มีอะไรเยียวยาหูบ้างก็ดี ฟีลกู้ดมาก

จุดสังเกต

1. ความเข้มของดราม่าที่ไม่เอาจริงพอ และการขาดแคลนฉากโชว์อลัง ๆ อย่างที่หนังขายเพลงมักมี

• บท

  7.0

• โพรดักชัน

  7.0

• การแสดง

  8.0

• ความสนุก

  8.0

• ความคุ้มค่า

  8.0

เรื่องย่อ: เรื่องราวการตามติดชีวิตของผู้ช่วยส่วนตัวของศิลปินนักร้องชื่อดังที่ต้องการจะผันตัวกลายเป็นโปรดิวเซอร์เพลง

The High Note คือ หนังแนวดราม่าคอมเมดี้ ฝีมือการกำกับของ นิชา แกนาตรา ผู้เคยถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลไพรม์เอมมี่จากซีรีส์ Transparent เมื่อปี 2014 และเขียนบทหนังโดยนักเขียนมือใหม่ที่ผ่านงานเขียนมาก่อนหน้าเพียงเรื่องเดียวอย่าง ฟลอรา กรีสัน

โดยมีหน้าหนังที่น่าสนใจเพราะได้นักแสดงนำคุ้นหน้าอย่าง ดาโกตา จอห์นสัน จากหนังตระกูล Fifty Shades ในบท แม็กกี ผู้ช่วยส่วนตัวนักร้องดัง ประกบกับเจ้าของรางวัลลูกโลกทองคำนำแสดงหญิงจากซีรีส์ Black-ish (2014) อย่าง เทรซี เอลลิส รอสส์ ที่มารับบทนักร้องเสียงสวรรค์นาม เกรซ เดวิส และยังได้ ไอซ์ คิวบ์ แรปเปอร์และนักแสดงดังมาแจมในบทโปรดิวเซอร์เพลงของเกรซด้วย

สำหรับ รอสส์ การแสดงเป็นนักร้องระดับตำนานที่ยังต้องหากินกับเพลงดังในอดีตของตนและไม่สามารถทำเพลงใหม่ได้ จะด้วยความกลัวยุคสมัยไม่ยอมรับ หมดความมั่นใจในตัวเอง หรือวงการเพลงไม่สนับสนุนก็ตาม ถือเป็นตัวละครที่พื้นฐานของบทมีมิติที่ดี ยิ่งตัวรอสส์เองเป็นลูกสาวของ ไดอานา รอสส์ นักร้องดังที่ได้ตำแหน่งศิลปินหญิงที่ประสบความสำเร็จที่สุดในศตวรรษที่ 20 ของบันทึกสถิติโลกกินเนสส์ด้วยแล้ว

มันยิ่งสร้างความลึกในการฉาบทับบทบาทตัวละครกับประสบการณ์ผ่านสายตาที่มีต่อแม่ของเธอออกมาเป็นตัวละคร เกรซ เดวิส ได้น่าสนใจขึ้นไปอีก โดยเฉพาะการเป็นสาวมั่นที่ทะนงในตนเอง ชัดเจนในทุกคำพูด แต่กลับมีความกลัวซ่อนอยู่ในใจลึกสุดลึกจนไม่กล้าบอกใครรอบตัว ยังไม่นับกับการร้องเพลงที่ต้องใช้พลังซึ่งเธอก็นำถ่ายทอดมาได้อย่างน่าเชื่อถือว่าเป็นดีว่าระดับตำนานจริง ๆ

ในฉากหนึ่ง เกรซ ได้เล่าว่ามีผู้หญิงที่อายุเกิน 40 ปีเพียง 5 คนเท่านั้นที่ยังทำเพลงขึ้นอันดับ 1 ได้ และในนี้เป็นคนผิวดำเพียงคนเดียวเท่านั้น อันสะท้อนว่าสำหรับตัวละครอย่างเกรซอุปสรรคที่ปะทะเธอมีทั้งเรื่องความเป็นผู้หญิง เรื่องอายุที่มากเกินไป และความเป็นคนชายขอบอย่างคนผิวดำอีก ล้วนเป็นกำแพงให้ประสบความสำเร็จยากกว่าปกติมาก ๆ ในเส้นเรื่องส่วนของเกรซนี้จึงเป็นวิกฤติวัยกลางคนที่เกี่ยวพันกับปัจจัยหลายด้านที่เป็นตัวแทนของเหล่าคนจากยุคเบบี้บูมเมอร์ได้อย่างน่าสนใจ

ในขณะที่อีกเส้นเรื่องคือการก้าวข้ามวัยจากเด็กจบใหม่ หรือคนที่เพิ่งเริ่มทำงานอย่าง แม็กกี ผู้ช่วยส่วนตัวที่จบด้านการประพันธ์เพลงแต่ยังหาโอกาสในการนำเสนอตัวเองไม่ได้ แม้บทจะไม่ได้เรียกร้องการแสดงของดาโกตามากมายไปกว่าที่เธอเคยเล่นมา แต่ตัวบทนักฝันวัยเจนวายของเธอก็น่าสนใจในตัวเองให้เราติดตามรอยเท้าของเธอไปได้ตลอดเรื่อง โดยอย่างยิ่งความตลกร้ายที่หนังเหมือนจะแสร้งหยอกเย้าหนังสูตรสำเร็จ อย่างการที่ตัวละครฉวยโอกาสโชว์ฝีมือวิจารณ์การทำงานของมืออาชีพ ซึ่งในหนังชวนฝันเธอคงได้รับคำชื่นชมและการอวยยศยิ่งยวด แต่กับหนังเรื่องนี้เธอจะโดนดาบอีกคมจากอีกฟากที่เธอไม่เคยคิดถึงลอยมาตบหน้าเธอจนกระเด้งมาโดนหน้าผู้ชมไปในตัว เป็นความเจ็บที่ฟินดีพิลึกเหมือนกัน

จุดที่หนังยังทำได้ไม่ดีก็คงเป็นความไม่เอาคนดูให้ตายจากสิ่งที่มันสอดไส้และพึงเล่นได้ และการแร้นแค้นจากฉากโชว์ใหญ่ ๆ อลัง ๆอย่างที่หนังเพลงมักจะมีปิดท้ายแบบสะใจผู้ชมที่เอาใจช่วยมาตลอดเรื่อง แต่กับหนังเรื่องนี้มันเอามาหยอกเล่นให้เราได้ยิ้มกับการเย้ยหนังสูตรเอาจนจบทีเดียว

แต่ถึงกระนั้นมันก็อบอวลด้วยความฟีลกู้ดจากบทเพลงเพราะ ๆ อุปสรรคที่มาและคลายตัวเป็นระยะไม่มีไคลแม็กซ์ที่ใหญ่จนเรารู้สึกไม่ดี และทำให้ทั้งมวลของหนังจึงพูดได้ว่าเป็นหนังที่ดูเพลิน รื่นรมย์ใจเป็นที่สุดอีกเรื่องหนึ่งทีเดียว

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส