[รีวิว] Happy Together โลกนี้รักใครไม่ได้นอกจากเขา – เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว

Release Date

12/11/2020

Happy Together โลกนี้รักใครไม่ได้นอกจากเขา /ค่าย มงคลภาพยนตร์ / ความยาว 96 นาที

ผู้กำกับ : หว่องกาไว / นักแสดง: จาง เจิ้น เหลียง เฉาเหว่ย เลสลี จาง

Our score

10.0

[รีวิว] Happy Together โลกนี้รักใครไม่ได้นอกจากเขา – เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว

จุดเด่น

1. ความสมบูรณ์แบบของมาสเตอร์ไฟล์ 4K สามารถดึงอารมณ์เหงาในหนังออกมาได้งดงามและหนาวตามตัวละครมาก
2. พอได้ดูเรื่องราวอีกครั้งก็สามารถสังเกตและชี้ชวนให้คิดตามสัญญะในภาพยนตร์ที่ล้ำลึกได้ไม่ยาก
3. งานถ่ายภาพของคริสโตเฟอร์ ดอยล์ คือควรค่าในการชมบนจอใหญ่มาก

จุดสังเกต

• ความลงตัวของบทภาพยนตร์

  10.0

• คุณภาพงานสร้าง

  10.0

• คุณภาพนักแสดง

  10.0

• ความสุนทรียภาพตามแนวหนัง

  10.0

• ความคุ้มค่าบัตรชมภาพยนตร์

  10.0

และแล้วเราก็เดินทางมาถึง The World of Wong Kar Wai’s Retrospective เรื่องที่ 2 กับ Happy Together หนังหว่องกาไวกับรางวัลเกียรติยศอย่างผู้กำกับยอดเยี่ยมจากเทศกาลหนังเมืองคานส์ปี 1997 ปีเดียวกับเหตุการณ์คืนเกาะฮ่องกงจากอังกฤษสู่จีนแผ่นดินใหญ่และจากความไม่แน่นอนของการเปลี่ยนผ่านจากโลกเสรีแบบอังกฤษสู่ฮ่องกงภายใต้การนับวันรอเป็นส่วนหนึ่งของสังคมนิยมคอมมิวนิสต์ ก็ทำให้ Happy Together กลายเป็นบทบันทึกการเมืองระดับปัจเจกที่แฝงอยู่ในเนื้อหาหนัง LGBTQ เรื่องนี้อย่างล้ำลึก

ณ อาร์เจนตินาในฤดูหนาวปี 1996 ไหล่เยิ่วไฝ่ว์ (เหลียงเฉาเหว่ย) กับ ห่อโปวเหว่ง (เลสลี จาง) สองคู่รักชายชาวฮ่องกงตั้งเป้าหมายให้พวกเขาได้ไปเยือนน้ำตกอีกวาซูด้วยกันซักครั้ง แต่ในระหว่างทางที่พวกเขาร่วมเดินก็ต้องผจญทั้งความรัก ความใคร่ ความผิดหวังในความสัมพันธ์ดั่งการเล่นชักเย่อที่พวกเขาเฝ้าแต่ดึงดันและเหนี่ยวรั้งความรู้สึกของกันและกันแต่สายสัมพันธ์ของพวกเขาจะแข็งแรงและทนทานได้แค่ไหนในวันที่อาเจิน (จางเจิ้น) นักท่องเที่ยวชาวไต้หวันเข้ามาในชีวิตของไหล่เยิ่วไฝ่ว์

A Story About Reunion หนึ่งประโยคสุดกำกวมบนโปสเตอร์ของหนังที่ชวนให้เรามองภาพชายสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงบนดาดฟ้าและเรื่องย่อแสนสั้นที่ค่ายหนังใช้โฆษณาเคยกลายเป็นกำแพงกั้นระหว่างผมกับตัวหนังตอนออกฉายมาแล้ว แต่พอได้ดูจริง ๆ ในแต่ละครั้งการมองเรื่องราวและสัมผัสหัวใจของเรื่องราวต่างกันสิ้นเชิงเลยทีเดียว

โดยรอบแรกที่ดูจาก DVD สมองของผมได้แต่ติดตามเรื่องราวรักร้าวลึกของคู่รักชายในต่างแดนด้วยสายตาของคนดูทั่วไปที่ทั้งตกตะลึงในฉากเลิฟซีนต้นเรื่องอันดุเดือดและความคอนทราสต์ของภาพที่สื่อบันทึกดิจิทัลในช่วงปฐมวัยทำได้เพียงให้สีเขียว ๆ ฟ้า ๆ และภาพที่มีแต่เกรนขึ้นเต็มไปหมด จนมองเรื่องราวที่คลุมเครืออยู่แล้วได้ยากเกินจะเห็นรายละเอียดที่ผู้กำกับตั้งใจถ่ายทอด

แต่จากการชมภาพยนตร์ฉบับบูรณะใหม่รอบนี้ในโรงภาพยนตร์อาจพูดได้ว่านี่คือฉบับที่ควรชมที่สุดแล้วจริง ๆ และที่ไม่ผิดหวังเลยคือการที่ไฟล์มาสเตอร์ของหนังเป็น 4K และผ่านการปรับปรุงความคมชัดและคอนทราสต์ภาพให้ได้อย่างที่ผู้กำกับต้องการทำให้เราติดตามและรับสารรวมถึงอารมณ์ของหนังได้ชัดเจนและเปี่ยมอารมณ์มากขึ้น

หลายฉากหลายตอนต้องยอมรับเลยว่าเมื่อถูกฉายฉบับที่ภาพและเสียงสมบูรณ์แบบขนาดนี้มันพาอารมณ์เราดำดิ่งและกระเจิงไปกับชะตากรรมของพวกเขาได้อย่างง่ายดายรวมถึงรายละเอียดเนื้อเรื่องที่พลาดไปครั้งแรกที่ได้ชมโดยเฉพาะการกำหนดโทนสีของหนังในช่วงที่ ไหลเยิ่วไฝ่ว์ กับ ห่อโปวเหว่ง คบกันหนังเลือกจะเอาโทนสีอุ่นออกจากงานภาพเหลือไว้เพียงโทนสีแบบ “หนาวนีออน”

เพราะความรักของทั้งคู่คึอการทำร้ายความรู้สึกของกันและกัน และนั่นทำให้การ reunion หรือกลับมารวมตัวกันอีกครั้งคือการกลับมาเพื่อตักตวงความอบอุ่นจากมรสุมชีวิตอันหนาวเหน็บอีกครั้ง ซึ่งการที่หนังออกฉายปี 1997 มันย่อมฉายภาพเปรียบเปรยไปถึงการที่ฮ่องกงกลับไปรวมกับจีนอีกครั้งด้วยที่เวลา 99 ปีที่เหินห่างคงพูดไม่ได้เต็มปากว่าการรวมชาติครั้งนี้คือ “ความรัก” ไม่ต่างจากคู่ของไหลเยิ่วไฝ่ว์กับห่อโปวเหว่งหรอกจริงไหม ?

ส่วนโทนอบอุ่นจะมาให้เห็นพร้อมการมาถึงของอาเจินหนุ่มไต้หวันที่มาทำงานครัวกับไหลเยิ่วไฝ่ว์ก็ทำให้เห็นการเปลี่ยนแปลงทั้งฤดูที่เปลี่ยนจากฤดูหนาวมาเป็นฤดูร้อนพร้อมภาพที่เน้นแสงพระอาทิตย์จนถึงขั้นปล่อยให้แสงกระทบเลนส์กล้องเกิดแฟลร์เพื่อแสดงถึงความอบอุ่นจากแดดแรกของฤดูร้อนและการเริ่มใหม่ของหัวใจเหงา ๆ ของเขา

และแน่นอนการที่ฉากจบหนังจะไปสรุปเหตุการณ์ที่ตลาดกลางคืนที่ไต้หวัน (ซึ่งก็มาพร้อมสีสันจากไฟประดับร้าน) พร้อมประโยคที่ว่า “ผมไม่แปลกใจว่าทำไมคนอย่างอาเจินถึงระหกระเหินไปได้ไกลแสนไกลเพราะสุดท้ายก็มีบ้านให้เขากลับมาได้อย่างอุ่นใจเสมอ” ย่อมไม่ใช่แค่การพูดถึงความสัมพันธ์ของไหลเยิ่วไฝ่ว์เท่านั้นแต่มันอาจพูดถึงไต้หวันในฐานะยูโทเปียของชาวจีนเสรีนิยมก็เป็นได้

ท้ายสุดคงต้องบอกว่านอกจากองค์ประกอบทางศิลปะภาพยนตร์ที่หว่องกาไวบรรจงถักทอห้วงคำนึงแห่ง “ในนิยามความเหงาคนเราล้วนไม่ต่างกัน” แล้ว การได้กลับมาดูการแสดงชวนใจสลายของเหลียงเฉาเหว่ยที่ทุ่มหัวใจทั้งบทเลิฟซีนและดรามาสุดลึกแล้ว การได้เห็น เลสลี จาง สุดยอดนักแสดงชาวฮ่องกงผู้จากไปบนจออีกครั้งยังคงทำให้เราต้องเอ่ยคำว่า “น่าเสียดาย” ได้ก้องหัวใจไม่ต่างจากตอนรับรู้เรื่องราวการเสียชีวิตของเขาครั้งแรกเลยทีเดียว

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส