[รีวิว] Run มัมอำมหิต - มัมหมีตัวร้าย ที่ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง !!!

Release Date

26/11/2020

แนว

ระทึกขวัญ

ความยาว

1.31 ชม. (91 นาที)

เรตผู้ชม

น.15+

ผู้กำกับ

Aneesh Chaganty

Our score

9.5

Run มัมอำมหิต

จุดเด่น

การคลายปมปริศนาฉลาดและมีชั้นเชิงมาก ทำให้การหนีแม่ทุกครั้งชวนให้ลุ้นและอึดอัดตั้งแต่ต้นจนจบ
การหยิบเอาประเด็นความสัมพันธ์ของแม่ลูก และการ Overprotect ของแม่มาใช้ผูกปมต่าง ๆ ได้ดีมาก
ซาราห์ พอลสัน เล่นเป็นแม่โรคจิตได้สุดขั้วมาก ส่วนน้องเคียร่า อัลเลน ผู้พิการตัวจริง ทำได้ไม่ผิดหวังกับการแสดงครั้งแรก
บท จังหวะการตัดต่อ และสกอร์ประกอบกินขาดมาก

จุดสังเกต

พล็อตหลวม ๆ เนื้อเรื่องไม่ได้ซับซ้อนมาก

ความสมบูรณ์ของเนื้อหา

9.6
คุณภาพงานสร้าง

9.2
คุณภาพของบท / เนื้อเรื่อง

9.3
การตัดต่อ / การลำดับ และการดำเนินเรื่อง

9.3
ความคุ้มค่าเวลาในการรับชม

10.0

แม้ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่ใกล้กับเทศกาลวันพ่อ แต่ช่วงปลายปีแบบนี้ก็มีหนังที่ว่าด้วยเรื่องของแม่กับลูกสาวมาให้ได้ลุ้นระทึกกันครับ หลังจากที่อานีช ชาแกนตี ผู้กำกับหนังแหวกแนว Searching (2018) ที่เล่าเรื่องของพ่อที่ต้องออกตามหาลูกสาวที่หายไปอย่างลึกลับผ่านการเล่าเรื่องบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ จนเป็นกระแสไปพักใหญ่ ๆ กลับมาคราวนี้ เขาก็ยังคงติดใจในการทำหนังแนวระทึกขวัญสั่นประสาทที่เกี่ยวเนื่องกับประเด็นครอบครัวอีกครั้ง ซึ่งสามารถทำคะแนนมะเขือสดในเว็บ Rotten Tomatoes ได้ตั้ง 93% เชียวนะครับ

คราวนี้ เขาทดลองหยิบเอาเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกสาวมาเล่า ภายใต้เงื่อนไขของครอบครัวแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องดูแลโคลอี ลูกสาววัยทีนที่มีร่างกายพิการขาอ่อนแรง ต้องนั่งวีลแชร์ตลอดเวลา แถมยังมีอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะ เป็นโรคเบาหวาน โรคหอบ และโรคผิวหนังบางชนิดอีกต่างหาก ตั้งแต่เด็กจนโต เธออยู่ภายใต้การดูแลประคบประหงมของแม่อย่างไดแอนแบบไข่ในหิน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ขนาดจะเรียนยังให้เรียนทางไกลแบบโฮมสคูล โดยมีแม่ของเธอนี่แหละที่เป็นคนคอยจัดตารางสอน

จนกระทั่งเธอเองก็มีความฝันที่อยากจะไปเรียนหมอในมหาวิทยาลัยข้างนอกบ้าง และเธอก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างจากแม่ เธอจึงเริ่มตาสว่างและรับรู้ว่า ไดแอนผู้เป็นแม่นั้นมีความลับดำมืดอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล ผ่านการเลี้ยงดูเธอที่ดู Overprotect (การที่พ่อแม่รักลูกหรือปกป้องลูกจนเกินไป) จนผิดเพื้ยนบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุด เธอก็ค้นพบความน่ากลัวของแม่ที่พยายามจะคุกคามเธออย่างลับ ๆ เพื่อฉุดรั้งเธอเอาไว้ด้วยวิธีการต่าง ๆ เธอเลยต้องพยายามที่จะหนีเอาตัวรอดให้ได้ โดยมีอุปสรรคใหญ่หลวงก็คือความพิการและอาการป่วยแทรกซ้อนของเธอเอง

จริง ๆ หนังเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลยครับ เป็นหนังที่ไม่ได้มีพล็อตทวิสต์หรือมีจุดหักมุมอะไรมากมาย ตัวหนังเคลื่อนไปแบบเป็นเส้นตรงไปตั้งแต่ต้นจนจบเรื่ีอง แบบไม่ได้มีอะไรหวือหวาหรือหักมุม แถมตัวหนังยังไม่ยาวมาก แค่ชั่วโมงครึ่งเอง แต่ก็ต้องบอกเลยครับว่า นี่คือหนังที่จะทำให้หายใจไม่ทั่วท้องได้จริง ๆ ด้วยพล็อตสไตล์หนังทริลเลอร์ที่ออกแบบมาอย่างดี และการวางปม วางเควสต์ต่าง ๆ ไว้ให้โคลอีตามแก้ ทำให้ตัวหนังกลายเป็นหนังระทึกขวัญที่โคตรระทึกกันแบบไม่เว้นว่างให้พักหายใจเลยแหละ

ตัวหนังถูกแบ่งเป๋็นสามองก์แบบง่าย ๆ โดยที่หนังเรื่องนี้กล้าที่จะลงทุนในองก์แรกไปกับการค่อย ๆ เผยความโรคจิตของแม่ออกมา ด้วยการคลายปมเพียงไม่กี่ปม ซึ่งถือเป็นปมที่จะเฉลยให้เห็นว่าแม่ของเธอนั้นมีอะไรที่ผิดปกติ และกำลังจะคุกคามเธออยู่ ซึ่งหนังก็สามารถเดินเรื่องได้อย่างระทึกกันตั้งแต่องก์แรกโดยที่ไม่ได้รู้สีกว่าอืดแต่อย่างใด ส่วนองก์ที่สอง คือพาร์ตของการที่โคลอีเริ่มจะพยายามหนีแม่แบบแอบ ๆ ก่อน จนมาถึงองก์สุดท้ายที่ทั้งคู่ต้องไล่ล่าและหลบหนีกันแบบซึ่ง ๆ หน้า ซึ่งทั้งสามองก์เป็นการไล่เรียงความอึดอัดกระอักกระอ่วนชวนลุ้นได้แบบไม่ติดเก้าอี้ไปตลอดทั้งเรื่อง

ความเจ๋งอีกอย่างคือการที่ผู้กำกับกล้าที่จะเลือกใช้ เคียรา อัลเลน นักแสดงหน้าใหม่ที่มีความพิเศษคือ เธอเป็นผู้พิการนั่งวีลแชร์จริง ๆ ซึ่งกับหนังเรื่องนี้ ต้องบอกว่าน้องเคียราสามารถเอาอยู่กับบทโคลอี คนพิการที่ต้องพาร่างกายพิการหลบหนีแม่ผู้มีปัญหาทางจิต ซึ่งต้องบอกว่า เคียร่าเองในบทแม้ว่าจะเป็นผู้พิการ แต่ก็ต้องบอกว่า แม้บทโคลอีนั้นจะเป็นคนพิการที่ดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่อย่าได้ดูถูกว่าโคลอีจะอ่อนแอหรือไร้สมรรถภาพ น่าสงสารเชียวนะครับ

ตรงข้าม เธอเองฉลาดเป็นกรด และมีมีจิตใจที่เข้มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งน้องเคียราสามารถสะท้อนสิ่งเหล่านี้ออกมาได้อย่างสมจริงและน่าเอาใจช่วยมาก ๆ เมื่อมาผสมกับบทที่โคลอีเริ่มจะสงสัยในที่มาที่ไปของตัวเอง และเริ่มที่จะสงสัยในตัวแม่ของตัวเอง และพยายามที่จะใช้สติปัญญาที่เธอมี เอาชนะข้อจำกัดด้านร่างกายที่เป็นอุปสรรค เพื่อที่จะพยายามหนีเอาตัวรอดจากแม่ที่ก็ฉลาดไม่แพ้กัน คอยไล่ล่าขัดขวางการหนีของเธอได้ทันควันตลอด ส่วนผสมเหล่านี้ทำให้ตัวหนังลุ้นระทึกและชวนอึดอัดจนใจสั่นทุกครั้งที่เราได้ดูโคลอีพยายามจะหนีแม่ แถมยังได้แอบสะใจเล็ก ๆ ตอนท้ายอีกต่างหาก !

และที่ต้องชมอีกอย่างก็คือ สปิริตในการแสดงของน้องยอดเยี่ยมมาก ๆ ครับ เพราะในหนังจะมีฉากเสี่ยง ๆ ที่ดูแล้วหวาดเสียว และไม่คิดว่าคนพิการจะเล่นได้อยู่เยอะเหมือนกัน แต่น้องก็บ้าพลังและทุ่มเทในการเล่นฉากเสี่ยง ๆ แบบสุดตัวราวกับว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองเดินไม่ได้อย่างไรอย่างนั้นเลยแหละ

และที่ไม่ชมไม่ได้เลยก็คือ ซาราห์ พอลสัน ผู้รับบทแม่ไดแอนนี่เองครับ ซึ่งต้องบอกเลยว่า ตีบทได้สุดยอดมาก ๆ ครับ เป็นแม่โรคจิตที่ทั้งแสดงความรักลูกดั่งไข่ในหิน และกลายเป็นขั้วตรงข้ามที่ตามไล่ล่าลูกได้น่ากลัวสุด ๆ แบบที่อย่าว่าแต่ลูกเลย คนดูเองก็กลัวจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ !

ที่สุดแล้ว ความสุดยอดของหนังเรื่องนี้ก็คือ แก่นเรื่องของการตั้งคำถามกับความรักระหว่างแม่กับลูกนั่นแหละครับ จริงอยู่ที่แม่อย่างไดแอนก็ดูจะรักลูกดี และโคลอีจะยอมใช้ชีวิตแบบพิการ ๆ อยู่กับแม่ไปตลอดชีวิตโดยไม่จำเป็นต้องไปคิดถึงการมีชีวิตเป็นของตัวเองก็ย่อมได้ แต่มันจะเวิร์กไหม ถ้าเราจะให้ความรักกับลูก (แบบผิด ๆ ) และหวังว่าลูกจะสยบยอมภายใต้ความรักผิด ๆ นั้นโดยไม่หือไม่อือ ไม่ตั้งคำถาม และในที่สุดลูกก็กลายเป็นเพียงตุ๊กตาที่แม่จะทำอะไรก็ได้ โดยไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองเลย และแถมยังโดนคุกคามทำร้ายร่างกายและจิตใจด้วยความรุนแรงต่าง ๆ นานาที่ถูกบังหน้าด้วยความรัก (แบบผิด ๆ ) อีกต่างหาก

นี่คือหนังสยองขวัญที่ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก ที่รับประกันความอึดอัดและชวนลุ้น กับบรรยากาศแห่งความจิตตกแบบไม่มีหยุดพัก ที่รับรองว่า ต่อให้ไม่ต้องพิการ หรือไม่ต้องเป็นลูกสาว ก็ยังลุ้นไปกับภารกิจหนีตายจากมัมหมีตัวร้าย (และแอบสะใจในตอนท้าย) ที่รับรองได้ว่า ดูแล้วจะลุ้นจนนั่งไม่ติดเบาะเลยล่ะครับ !