[รีวิว] นางโจร ภาคดาบทลายหิมะ : บู๊กว่าลูก ก็แม่นี่แหละ

Our score

6.0

[รีวิว] นางโจร ภาคดาบทลายหิมะ : บู๊กว่าลูก ก็แม่นี่แหละ

จุดเด่น

1. ฉากบู๊สนุกสนาน สมศักดิ์ศรีจอยุทธหญิง สีหนังสื่อความหมายชัดเจนตรงประเด็น มุมกล้องสวย

จุดสังเกต

1. บทเบาบาง ห้วน สั้น แต่ไม่กระชับ และขาดรายละเอียดที่ควรจะเป็นอย่างน่าเสียดาย
2. คาดหวังความฟินมีน้อยนะคะ แต่คาดหวังฉากบู๊ดุดันก็ได้เลย

• ความสมบูรณ์ของบท

  5.5

• คุณภาพงานสร้าง

  5.5

• คุณภาพนักแสดง

  8.0

• คุณภาพการเล่าเรื่อง

  5.5

• ความคุ้มค่าในการรับชม

  5.5

ซีรีส์นางโจรทาง Wetv ที่หวังอี้ป๋อ และจ้าวลี่อิงนำแสดง เพิ่งจบไปหมาด ๆ กับความยาว 51 ตอนแบบอิ่มจุก หายคิดถึงอี้ป๋อกันไปได้แบบหวาน ๆ พี่จีนแกก็ไม่รอช้าจ้ะ เสิร์ฟภาคต่อมาให้แฟน ๆ ไม่ต้องมูฟออนกันง่าย ๆ ด้วยภาคแยก ภาคดาบทลายหิมะ ในรูปแบบภาพยนตร์ที่เล่าเรื่องราวของ รุ่นแม่ ที่กว่าจะสำเร็จเพลงดาบละลายหิมะ ได้พาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาขนาดไหน

ภาคนี้เล่าเรื่องราวของ หลี่จิ่นหรง (หานชงชง  韩聪聪 ) ในวัยสาว แม่ของ โจวเฝ่ย (จ้าวลี่อิง) จากซีรีส์ นางโจร (อ่านรีวิวซีรีส์นางโจร) นางลงเขาไปจินหลิงเพื่อส่งจดหมายขอความช่วยเหลือจากทัพของซีจิ้ง บทเรียนระหว่างการเดินทาง ทั้งความจริงของชีวิตและความรักที่ได้รับจาก โจวอี่ถัง (เกากว่างเจ๋อ 高广泽) ทำให้นางค่อย ๆ เติบโตและเข้าถึงแก่นแท้ของเพลงดาบทลายหิมะในที่สุด

ทั้งบุ่มบ่ามและมุทะลุ

ในภาคซีรีส์ โจวเฝ่ย เป็นจอมยุทธหญิงที่เอะอะหยิบดาบ พูดน้อยและหัวร้อน ไม่กลัวตาย ก็ต้องบอกว่าเชื้อนางไม่ทิ้งแถวเพราะในภาคนี้ หลี่จินหรง หัวร้อนกว่าเยอะชนิดที่โจวเฝ่ยต้องชิดซ้าย ทำให้ภาพยนตร์ความยาว 1 ชั่วโมงครึ่งเรื่องนี้ กลายเป็นภาพยนตร์กำลังภายในที่ฟาดฟันกันทั้งเรื่องจริง ๆ จ้ะ คาดหวังว่าจะเจอบทสวีตหวาน เป็นเรื่องราวความรักของรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่กว่าจะให้กำเนิดโจวเฝ่ย มีเรื่องราวเป็นมายังไงบ้าง ขอบอกว่ามีจิ๊ดเดียว

สิ่งที่ได้มาก็คือ เขาเจอกันยังไง เท่านั้นเอง นอกนั้นเป็นเรื่องของการบู๊ล้างผลาญ แบบไม่มีหัวคิด ถ้าเทียบความฉลาดของแม่กับลูก รุ่นโจวเฝ่ยยังรอบคอบกว่าแม่มาก ระหว่างดูทำให้นึกย้อนไปมองบนใส่แม่ในภาคปกติได้เลยว่า แหม ตอนสาว ๆ ตัวเองมุทะลุมากกว่าลูกอีกนะ พอแก่มานี่ห้ามลูกปาว ๆ แต่ในด้านฝีมือ ท่วงท่าการตวัดดาบ ภาคนี้ฉึบฉับได้อย่างใจกว่ามาก ๆ มันหยดติ๋งสมศักดิ์ศรีภาพยนตร์กำลังภายในเลยจ้ะ โดยเฉพาะความคมคายและสายตาที่มุ่งมั่นของหลี่จินหรงนั้น ทำให้กลายเป็นจอมยุทธหญิงได้อย่างไม่กังขา เรื่องอ้อนแอ้นไม่มี ฉายแววออกมาแต่มาดแมน ๆ แบบอิสตรีศรี 48 ค่ายล้วน ๆ

แคสติ้งดีแต่ขัดใจกับบางตัวแสดง

บอกตามตรงเลยว่าถึงแม้จะเป็นภาพยนตร์สายกำลังภายในชัดเจน แต่หวาน ๆ ก็มีเหมือนกันแหละค่ะ แต่มาแบบพอหมอปากหอมคอสไตล์หญิงแกร่งกับชายฉลาดเฉลียว ที่ทำให้เราแอบยิ้มได้เหมือนกันเวลาที่ หานชงชง กับ เกากว่างเจ๋อ เข้าพระเข้านาง ถึงจะแมนใส่กันไปมาแต่ก็เหมาะสมกับเนื้อเรื่องที่ตั้งใจให้ออกมาแนวนี้

ขัดใจอยู่คนเดียวและอดนึกไปถึงภาคปกติไม่ได้เลยก็ตัวเสิ่นเทียนซู่ หัวหน้าใหญ่ของหมู่ตึกธรณีพิฆาต ที่ภาพจำสลักไว้แน่นหนาเลยว่า เสิ่นเทียนซู่คือชายหน้าคม สายตาเจ้าเล่ห์แต่ทรงอำนาจ ไหงตอนหนุ่ม ๆ จะเป็นชายหน้ามนที่ดูไม่น่าเกรงขามเอาซะเลย สิ่งที่เห็นได้ชัดและฉายออกมาเต็ม ๆ จากตัวละครตัวนี้ก็คือ ความเลวที่คงทน เลวแน่ ๆ หน้าตาแบบนี้ และขัดใจเอามาก ๆ จนอดพูดถึงไม่ได้ก็คือ ทรงผมที่น่ารำคาญของเสิ่นเทียนซู่ จนเข้าใจผิดคิดว่าตอนหนุ่ม ๆ แกมีแผลเป็นครึ่งหน้ารึไงเนี่ย อยากเข้าไปนั่งอยู่ในใจคอสตูมเหมือนกันค่ะ ว่าเหตุใดถึงออกมาเป็นทรงนี้

สื่อความหมายดีแต่เนื้อเรื่องช่างเบาบาง

ในยุคของราชวงศ์เหนือใต้ ราษฎรอยู่ไม่เป็นสุขหรอกจ้ะ เพราะรบกันทั้งปีทั้งชาติ มีการปล้นชิง ฆ่าฟันและแย่งชิงอำนาจของขุนนางด้วยกันเอง ซึ่งภาพยนตร์ก็สื่อความอึมครึมทั้งหมดนี้ออกมาทางสีของหนัง ที่ทมึนหมอง คุลมโทนเขียว-ดำ ทำให้รู้สึกได้ว่า นี่มันบรรยากาศของบ้านเมืองเป็นทุรยศเสื่อมทราม ชัด ๆ มีการสอดใส่เนื้อเรื่องของความไม่ไว้ใจ การแก้แค้น หักหลัง การเสียสละที่เป็นคนละบรรยากาศกับซีรีส์ภาคปกติอย่างสิ้นเชิง เรียกได้ว่าภาคนี้ทุ่มความหนักมาที่รุ่นแม่เต็ม ๆ เหมือนจะบอกว่า กว่าทุกชีวิตใน 48 ค่าย จะเริงร่าท่ามกลางแมกไม้นานาพันธุ์ บรรพบุรุษได้หลั่งเลือดเพื่อให้ทุกคนอยู่อย่างเป็นสุขมาอย่างยากลำบาก

เป็นภาพยยตร์ที่มีเส้นเรื่องในแนวตรง พุ่งไปข้างหน้าทางเดียวเลยก็คือ การเรียนรู้ชีวิตของหลี่จินหรง ได้พบบทเรียนอะไรบ้างก่อนจะเป็นหัวหน้าค่ายที่ เสิ่นเทียนซู่เกรงกลัว ไม่มีแตกแยกไปทางไหนเลยจริง ๆ 48 ค่ายเจออะไรมาบ้างก่อนที่โจวเฝ่ยจะเกิด และหลี่จินหรงกับท่านกานถัง ต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง รักกันได้ยังไง ถือว่าเป็นเนื้อเรื่องที่รวบรัดและสร้างมาเพื่อจะบอกเราแค่นี้แหละ สร้างเป็นเรื่องได้แล้ว 1 ชั่วโมงครึ่ง คาดหวังว่าจะเห็นฤทธานุภาพของ ดาบทลายหิมะแบบสาแก่ใจสายบู๊ก็ขัดใจเล็กน้อยค่ะ เพราะมันมาขมวดตอนจบจึ๋งเดียวว่า อ้อ สำเร็จวิชาเพราะอย่างงี้สินะคุณแม่

แต่ถ้าใครคาดหวังฉากบู๊สู้กันไปมา มีให้ดูตลอดทั้งเรื่องเลยจ้ะ ไม่ผิดหวัง โดยเฉพาะฝ่ามือคูหรงของ ต้วนจิ่วเหนียง (ชวั่วนี 啜妮) ที่ดุดันกว่าภาคปกติ ภาคนี้ต้วนจิ่วเหนียงยังไม่เสียสติ แต่มาในมาดของจอมยุทธหญิงที่เก่งกาจ หาตัวจับยากและมีวรยุทธที่น่ากลัวแถมยังยืดอกเท่ ๆ ออกไปแก้แค้นให้ชายอันเป็นที่รักแบบมุทะลุไม่แพ้นางเอกซะด้วย แต่เนื้อเรื่องส่วนใหญ่ก็นั่นแหละ เน้นไปที่ตัวนางเอกและประสบการณ์ที่ได้รับอย่างที่จะต้องจดจำไปชั่วชีวิต เป็นการเล่าเรื่องที่เยอะแยะแต่ห้วนสั้น และใช้เวลากับบางฉากมากไป จนปล่อยให้ฉากที่ควรจะเคลียร์ถูกกลืนหายไปอย่างน่าเสียดาย

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส