หนังที่สร้างกระแสฮือฮาได้มากในโลกออนไลน์ นับตั้งแต่นาทีที่ปล่อยตัวอย่างหนังออกมาด้วยภาพอาหารไทยที่สวยน่ากิน สร้างความหวังให้คนดูว่านี่น่าจะเป็นหนังไทยอีกเรื่อง ที่ปลุกสำนึกรักความเป็นไทย เชิดชูศิลปะไทยได้อย่างที่ “โหมโรง” เคยทำได้ แต่ใจหนึ่งก็หวั่น ๆ กับชื่อทีมงานที่สร้างโดยโรงเรียนสอนอาหารครัววันดี ที่นึกอยากสร้างหนังที่เกี่ยวกับอาหารไทย แล้วใช้ทีมงานที่ล้วนเป็นเด็กรุ่นใหม่แทบไม่เคยรู้จักผลงานในเครดิตเลย แต่เอาน่าเด็กรุ่นใหม่เก่ง ๆ เยอะไป อาจได้เรื่องนี้เป็นผลงานแจ้งเกิดก็ได้
หนังเปิดเรื่องด้วยซีนหนัก ๆ เลย นิรุตติ์ ในบท แทนทอง เจ้าของร้านอาหารไทยชื่อดังที่มีหลายสาขาและโรงเรียนสอนอาหาร เข้ามาชิมอาหารจากเชฟมือใหม่ โต้เถียงเรื่องการประยุกต์สูตรอาหารที่แทนทองยืนกรานว่าสูตรอาหารไทยต้องคงเดิมเท่านั้นถึงจะคงเสน่ห์และเอกลักษณ์ของอาหารไทยไว้ได้ แล้วหนังก็ทิ้งประเด็นนี้ไว้แค่นี้ไม่ได้มีการพูดถึงอีก หนังเริ่มแนะนำตัวละครต่าง ๆ “สมบัติ” ผู้จัดการร้านอาหารที่แทนทอง รักเหมือนลูกหลานและไว้ใจให้บริหารกิจการทั้งหมด “ชัญญา” เมียที่รักอาหารไทยเช่นกันและคอยเป็นกำลังใจให้แทนทอง “ฝน”ลูกสาวที่อยากพิสูจน์ฝีมือในการบริหารกิจการให้พ่อไว้ใจ จากนั้นหนังก็ข้ามมาพูดถึงครอบครัวแม่ลูก “อาจารย์พิมพ์” อาจารย์สอนทำอาหารไทยที่ใกล้วันปลดเกษียณ อาจารย์อยู่กับ “ตุลา” ลูกชายที่พอจะได้วิชาทำอาหารจากแม่มาบ้างแต่งานจริงนักออกแบบภายในที่ได้งานออกแบบร้านอาหารแทนทองสาขาที่ 3 ทำให้ได้รู้จักกับ ฝน และ สมบัติ ทำให้ 2 ครอบครัวได้มาสานสัมพันธ์กัน เนื้อหามีเท่านี้จริง ๆ เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ นกบินเฉียงไปทั้งหมู่ ไม่มีประเด็นอะไรในเส้นเรื่องให้ชวนติดตาม หนังไม่มีจุดหมายปลายทาง ดำเนินไปเรื่อย ๆ เพื่อให้ครบเวลา 90 นาทีของหนังแค่นั้น ระหว่างเรื่องจะลุกไปเข้าห้องน้ำ ซื้อขนม หรือจับโปเกม่อนสัก 2 ตัวแล้วกลับมาดูต่อก็ไม่ขาดสาระสำคัญของหนังไป
บทหนังเป็นฝีมือของ เอกลักษณ์ อนันตสมบูรณ์ ควบหน้าที่ผู้กำกับร่วมกับ ประเสริฐสุข เหมทานนท์ ที่เคยผ่านงานเป็นตัวประกอบในหนังมาแค่นั้น เมื่อ 2 มือใหม่มาทำหนังร่วมกันผลก็ออกมาเป็นหนังที่มีพล็อตเรื่องเบาบาง แม้แต่ประเด็นหลักของหนังที่เน้นเรื่อง “เสน่ห์และคุณค่าอาหารไทย” ก็ยังทำได้ไม่ถึง เห็นเพียงแต่ความพยายามยัดเยียดคำพูด “รักอาหารไทย” หลายสิบครั้ง มากกว่าที่จะนำเสนอด้วยภาพให้เห็นถึงความละเมียดละไม สูตรเด็ด กลเม็ดเคล็ดลับในการเลือกสรรวัตถุดิบหรือเทคนิคในการปรุง ออกมาเป็นหนังอาหารที่ไม่มีภาพการปรุงอาหารให้เห็น ซึ่งจุดนี้คือหัวใจหลักของหนังอาหารที่ทุกเรื่องจะต้องมี แล้วแต่ว่าผู้กำกับจะมีไอเดียในการนำเสนออย่างไร ทีมงานประกาศว่าจะส่งหนังเรื่องนี้ไปขายต่างประเทศเป็นการประชาสัมพันธ์อาหารไทยให้ทั่วโลกรู้จัก แต่กลับไม่เล่าเรื่องความละเอียดพิถีพิถันในการปรุงอาหารไทยให้เห็น มีแต่ภาพสวยงามของอาหารที่ปรุงสำเร็จแล้วให้เห็นหลายสิบจาน ซึ่งยอมรับเลยว่าเป็นภาพที่สวยงามดูน่ากินทุกจาน
บทหนังค่อนข้างเพี้ยนประเด็นเพราะไปมุ่งเน้นกับชื่ออาหารที่สูญหายอย่าง “แกงสิงหล” “เนื้อนางเภา” “ขนมประไภ” “มักคอด” “ลูกมะหมาด” (แต่ละชื่ออาจเขียนผิด ไม่ทราบจริง ๆ ว่าที่ถูกต้องเขียนอย่างไร) แต่เช่นกันไม่มีการลงลึกถึงการทำหรือความอร่อยของอาหารเหล่านี้ หนังหมดเวลาไปกว่า 70% กับการสนทนาของบรรดาตัวละครที่ล้วนเป็นภาพ โคลสอัพหน้า และภาพครึ่งตัว แต่ยอมรับว่างานภาพดูตั้งใจ ภาพสวยเล่นกับแสงทุกฉากได้ดูเป็นธรรมชาติ แสงเข้าเฉียงตลอด ดูออกว่าตั้งใจไม่จัดแสงจนสว่างโร่แบนแบบละครไทย แต่แทบไม่มีภาพมุมกว้างให้เห็น คนดูไม่ได้เห็นแม้แต่ภาพภายนอกร้านอาหารของแทนทอง ว่าหรูหราใหญ่โตแค่ไหน เชื่อว่ามีผลมาจากเงินทุนหนังที่ไม่ยอมแม้แต่จะทำป้ายร้านอาหารชื่อแทนทองให้เห็น ขนาดชุดฟอร์มของเหล่าเชฟยังไม่ลงทุนทำใหม่เลย ทุกคนใส่ชุดปักตราครัววันดีกันหมด
ส่วนดีงามที่พยุงหนังให้ดำเนินไปได้ตลอดรอดฝั่ง คือการแสดงของระดับครูอย่าง นิรุตติ์ ศิริจรรยา , พิมพ์แข กุญชร ณ อยุธยา และเพ็ญพักตร์ ศิริกุล ที่ทำหน้าที่ในส่วนตัวเองได้อย่างเกินหน้าหนัง พลัง สีหน้า สายตา มาเต็ม แต่อยู่ในหนังที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ของนักแสดงชั้นครูเหล่านี้ได้สมคุณค่า ตัวละครทุกตัวมาในอารมณ์ที่แบนมากทุกคนมีอารมณ์หลักของตัวเอง บทแทนทอง ของนิรุตติ์ ก็เครียดตลอดกาล เป็นบทที่ปูประเด็นมาตั้งแต่ต้นเรื่อง อยู่ดี ๆ ก็โดนทิ้งหายไปแล้วไปเล่าเรื่องของอาจารย์พิมพ์แทน โจ๊ก อัครินทร์ หนุ่มมาดเซอร์ที่หายหน้าจากจอหนังไปนาน ก็กลับมาในลุคเท่กับทรงผมยาวหยิก บท ตุลา ของ โจ๊ก ก็นิ่งขรึมทั้งเรื่อง ส่วนบท สมบัติ ของสตาร์บั๊ค ก็ถูกวางให้เป็นผู้จัดการที่อารมณ์ดีพยายามตลกอยู่ตลอดเวลา จนดูน่าสงสัยว่านี่หรือผู้จัดการใหญ่ที่เจ้าของฝากฝังกิจการไว้ให้รับผิดชอบ ตัวอาจารย์วันดี เจ้าของโปรเจ็คท์หนังเองโผล่มารับบทคุณย่าของ สมบัติ ก็ถือว่าโอเคนะ เล่นและพูดได้ลื่นไหลสำหรับคนที่ไม่ได้เป็นนักแสดงมาก่อน
“พริกแกง” เป็นหนังภาพสวย เจตนาดี นักแสดงดี แต่ไม่ได้อยู่ในมืออาชีพ จึงเป็นงานตั้งใจที่ได้ผลลัพธ์ออกมาเป็นหนังที่สวยแต่รูปแต่ไม่อร่อยเหมือนอย่างหน้าหนังควรจะเป็น บทเรียนนี้สอนว่า
“ปรุงหนัง ยากกว่าปรุงอาหารเยอะครับ”