[รีวิว] มา ณ ที่นี้ Someone from Nowhere: สายสัญญะต้องปลาบปลื้ม

Our score

7.8

Someone from Nowhere มา ณ ที่นี้

จุดเด่น

ดูแบบหนังอาร์ต แฝงสัญญะ สนุกมาก
นางเอกดีมาก ถ่ายมาขึ้นจอสุดๆ

จุดสังเกต

ดูแบบหนังทั่วไป ไม่สนุกเลย
การจัดแสงยังไม่ดูเป็นหนังใหญ่นัก

คุณภาพงานสร้าง

8.5
เนื้อหา ตรรกะ ความสมบูรณ์ของบท

7.5
ความแปลกใหม่

9.0
ความสนุก

6.5
ความคุ้มค่าตั๋ว

7.5

Play video

เรื่องย่อ

นภัสสร (แพท-ชญานิษฐ์ ชาญสง่าเวช) หญิงสาวอายุยี่สิบต้น ๆ ตื่นขึ้นตอนเช้าทำกิจวัตรประจำเหมือนทุกวัน แต่เมื่อเธอเปิดประตูห้องคอนโดเพื่อออกไปทำงาน ก็พบร่างชายหนุ่มนายหนึ่ง (พีรพล กิจรื่นภิรมย์สุข) นอนคว่ำแน่นิ่งอยู่หน้าห้อง ชายหนุ่มลักลอบเข้ามาในห้องและกล่าวอ้าง โน้มน้าว อ้างข้อพิสูจน์ ใช้ตรรกะประกอบกับหลักฐานต่าง ๆ กับเธอว่าห้องนี้เป็นห้องของเขาที่เธอขโมยมาและทำให้ชีวิตเขาต้องตกระกำลำบากแสนสาหัส หญิงสาวไม่เชื่อและถกเถียงอ้างความเป็นเจ้าของพื้นที่ดังกล่าวของเธอกับชายหนุ่ม แต่ในที่สุด นภัสสร จนมุมและตัดสินใจทำอะไรบางอย่างกับชายหนุ่ม

งานกำกับหนังเรื่องที่ 2 ของ ปราบดา หยุ่น หนุ่มอาร์ติสต์ที่เป็นนักคิดนักเขียนมือรางวัล และได้ผันตัวมาทำหนังแบบเต็มคราบจากหนังเรื่องแรกอย่าง โรงแรมต่างดาว (Motel Mist) เมื่อ 2 ปีก่อน ครั้งนี้เขาได้กลับมาพร้อมหนังใหม่ที่ไปฉายรอบปฐมทัศน์ที่เทศกาลภาพยนตร์นานาชาติโตเกียวเมื่อปีกลายอย่าง Someone from Nowhere หรือ มา ณ ที่นี้ ซึ่งใช้คำนิยามสั้น ๆ ก็คงต้องบอกว่ายังคงเฮี้ยนสำหรับคอหนังสายไม่แข็งอยู่เช่นเคย

หนังยังคงใช้กรอบพื้นที่จำกัดแบบเรื่องสั้นที่เขาถนัด ตัวละครไม่มาก เส้นเรื่องที่แข็ง พลอตที่กระชับ และจุดขายด้วยองค์ประกอบทั้งภาพ สี เสียง บทสนทนา ซึ่งล้วนถูกเข้าเครื่องอีนิกมาใส่สีแปลงสารเปลี่ยนร่าง แปลงความให้กลายเป็นงานสัญญะ ที่ต้องอาศัยการตั้งใจดูและตีความสำหรับคนดูอยู่เช่นเคย กับหนังเรื่องนี้รู้สึกว่าปราบดาอยู่มือมากขึ้น ไม่ฟุ้งซ่านเท่าโรงแรมต่างดาว ทุกอย่างแม้ดูซ่อนความแต่ก็มีนัยยะไปในทางทิศเดียวกัน เป็นหนังแนวไซไฟที่ซ่อนบริบททางสังคมและอารมณ์คนไว้อย่างเข้มข้นทีเดียว เรียกว่าจับแตะตรงไหนก็มีความหมายทั้งนั้นด้วย ที่สำคัญการถ่ายแพทขึ้นบนจอนั้นช่างเปี่ยมเสน่ห์และน่าตรึงตาอยู่เสมอจริง ๆ

ในความเป็นหนังติสต์โหนกระไดดูนี้ ต้องยอมรับว่าฝีมือของ ปราบดา เอาอยู่ แต่ถ้ามองในแง่ความบันเทิงหรือขอแค่ดูได้รื่นหูรื่นตานั้นช่างโหดร้ายกับคนดูพอควร ไม่ใช่ว่าตีความสัญญะยากเกินไป เพราะจริง ๆ หนังเรื่องนี้สำหรับคอสัญญะน่าจะดูสนุกหัวสมองทีเดียวยากกำลังพอดี แต่ที่ว่าโหดร้ายไปคือ ต้องยอมรับว่าการนำองค์ประกอบต่าง ๆ มาปะทะกันเพื่อสร้างคอนเซ็ปท์ของหนังว่าด้วยการแย่งชิงพื้นที่ และการแย่งชิงความเป็นเจ้าของ หรือแม้แต่ความจริง ที่หนังสื่อนั้น เช่นการวางวิธีการแสดงให้ตัวผู้หญิงเล่นแบบธรรมชาติ แต่ตัวผู้ชายเล่นแบบอยู่บนละครเวที หรือการกระทำที่ดูไร้สามัญสำนึกปกติที่ผู้หญิงซึ่งถูกรุกรานโดยชายแปลกหน้าจะยังพยายามต่อล้อต่อเถียงไม่ยอมหนีออกไปนอกห้องเพื่อขอความช่วยเหลือ ต่างก็เป็นความน่าหงุดหงิดใจ และกระอักกระอ่วน ที่หนังพยายามให้เรารู้สึกไม่ต่างกับที่ตัวละครต้องรู้สึกอยู่ตลอดเวลาด้วย มันเลยเป็นความชอบและไม่ชอบอยู่ในตัว ค่อนข้างชอบวิธีคิดการทำหนัง แต่จะให้ดูซ้ำก็ขอบายล่ะครับ ประมาณนั้น