[สัมภาษณ์] ก่อน-ระหว่าง-หลัง ชีวิตการเป็นไอดอลมืออาชีพ และทาเลนต์ beartai ของ ‘นาวลิ้ม ญาตาวี’

‘ก่อน’ ที่ ‘นาวลิ้ม ญาตาวี ลิ้มศิริโพธิ์ทอง’ จะกลายมาเป็นหนึ่งในสมาชิกไอดอลวง ‘CM Cafe’ อย่างที่เรารู้จักกันดี เธอคือเด็กสาวคนหนึ่งที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมามากมาย แม้ไอดอลจะเป็นโลกที่สดใสสวยงาม แต่โลกไอดอลที่เธออยู่ก็มีเรื่องให้ต้องฝ่าฟันอยู่ไม่น้อย ทั้งหมดนี้สะท้อนผ่านบทสัมภาษณ์ที่เธอเล่าเรื่องเกี่ยวกับไอดอลอย่างเข้าใจซะจนแทบจะไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมผู้เขียนจึงอยากยกให้เธอว่าเป็นหนึ่งในไอดอลมืออาชีพ

‘ระหว่าง’ นั้น เธอได้ก้าวมาเป็นหนึ่งในทาเลนต์ของ beartai ด้วยความสามารถด้านการพูดที่โดดเด่น ทำให้เธอกลายเป็นทาเลนต์ไม่กี่คนที่ได้มีโอกาสข้ามไปทำงานกับแทบจะทุกเพจ และในเนื้อหาแทบจะทุกรูปแบบ เรียกได้ว่าเป็นทาเลนต์คนหนึ่งที่มีผลงานมากมายและหลากหลายตลอด 3 ปี

‘หลัง’ จากที่เธอประกาศจบการศึกษาจากวงไอดอล เส้นทางต่อจากนี้ของเธอ ทั้งในฐานะศิลปินเดี่ยว และทาเลนต์ของ beartai ล้วนน่าจับตามองทั้งสิ้น เพราะเธอยังยืนยันว่า จะยังคงยืดมั่นและทำสิ่งที่อยากทำไปตลอด ไม่ว่าจะก่อน ระหว่าง หรือหลังจากนี้ก็ตาม

อัปเดตชีวิตให้แฟน ๆ beartai ทราบหน่อยว่าตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่บ้าง

ตอนนี้นาวเพิ่งจะแกรดฯ (จบการศึกษา-ประกาศลาออกจากวงไอดอล) จากวง CM Cafe ได้ประมาณ 2 เดือนค่ะ ตอนนี้ก็มีแผนว่ากำลังจะไปออดิชันกับวงไอดอลค่ายใหม่ เพราะนาวเองก็ยังมีเป้าหมายว่าอยากจะอยู่ในวงการบันเทิง ทำงานอยู่เบื้องหน้าเหมือนเดิม

ซึ่งเอาเข้าจริงตอนนี้งานทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมค่ะ แค่ไม่มีงานอีเวนต์ของค่าย อย่างงานอีเวนต์ที่หนูไปร่วมเป็นประจำอย่างเช่นงาน ‘Idol Exchange’ ก็ยังให้หนูไปร่วมงานได้ แต่ว่าไม่ได้ไปร่วมงานในนามของวง แต่ว่าไปไปในฐานะศิลปินเดี่ยว ไปร้องเพลง Cover บ้าง ร้องเพลงที่ไม่ติดลิขสิทธิ์ แล้วก็คิดท่าเต้นไปโชว์เองกับเพื่อน ๆ อะไรประมาณนี้ค่ะ

ส่วนงานส่วนตัวก็มี ร้องเพลง Cover ค่ะ กำลังรอจะไปถ่าย MV กับเพื่อนค่ะ ด้วยความที่เราทำกันเอง เหมือนเป็นการทำเล่น ๆ กับเพื่อน ก็เลยไม่ได้เร่งที่จะต้องรีบปล่อยอะไรขนาดนั้น ซึ่งเร็ว ๆ นี้ก็จะมีไปอัดกันอีกเพลง แล้วก็จะถ่าย MV เพื่อรอปล่อยพร้อม ๆ กันทีเดียวเลย นอกจากนี้ก็รับงานแบบปกติเหมือนเดิมเลยค่ะ เพราะว่าตอนที่อยู่กับค่าย ค่ายก็ให้อิสระในการรับงานนอกด้วยตัวเองอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้ถึงกับเปลี่ยนอะไรมาก แค่จะไม่ค่อยได้เจอกับพี่ ๆ แฟนคลับเท่านั้นเองค่ะ

แล้วตอนนี้ที่แกรดฯ ออกมาแล้ว มีแผนจะทำอะไรต่อไหม

อย่างที่บอกว่า กำลังจะออดิชันเข้าวงไอดอลวงใหม่นั่นแหละค่ะ เพราะว่าหนูยังอยากอยู่เบื้องหน้าต่อไป หนูจะชอบบอกกกับพี่ ๆ แฟนคลับว่า ไม่ต้องกลัวว่าหนูจะหายหน้าไปไหนหลังจากที่หนูแกรดฯ แล้ว เพราะหนูจะมาให้พี่ ๆ เห็นหน้าตลอด แม้ว่าจะไม่ใช่ไอดอลแล้ว แต่ก็จะมาในรูปแบบอื่น ๆ ต่อให้ไม่มีงานหรือไม่มีใครจ้างเลย หนูก็อาจจะ Live ให้พี่ ๆ เห็นหน้าหนูอยู่ดี

นอกจากเรื่องงาน ชีวิตส่วนตัวหลังแกรดฯ ของคุณเปลี่ยนไปบ้างไหม

ถ้าในแง่ชีวิตถือว่าแทบไม่เปลี่ยนเลยค่ะ เพราะว่าตอนที่อยู่กับวง วงเองก็ไม่ได้วางกรอบไว้แน่นหนาอะไรขนาดนั้น แล้ว ประกอบกับว่าตอนเซ็นสัญญา ก็มีการคุยตกลงในแง่ของเงื่อนไขค่อนข้างชัดเจน โดยเฉพาะเงื่อนไขของการทำงานที่เราอยากทำ ตั้งแต่ก่อนที่นาวไปออดิชันเข้าวง พอเป็นไอดอล ชีวิตนาวก็เลยไม่เปลี่ยน และพอแกรดฯ ออกมา ก็แทบจะไม่แตกต่างเลย แค่ไม่มีอีเวนต์ร่วมกับวงแล้วแค่นั้นเองค่ะ

รวมทั้งพี่ ๆ แฟนคลับเองที่รู้จักนาวมาตั้งแต่ตอนนั้น ก็ยังรู้สึก และปฏิบัติตัวกับนาวเหมือนเดิม เหมือนตอนที่นาวเป็นไอดอลยังไงยังงั้น (หัวเราะ) จะมีก็แค่ปีแรกตอนที่เป็นไอดอลแหละค่ะ ที่นาวรู้สึกไม่เป็นตัวเอง เหมือนงง ๆ ไปแป๊บหนึ่งว่า อะไรที่ไอดอลทำได้หรือทำไม่ได้บ้าง แต่พอชินแล้ว พอรู้ว่าอะไรบ้างที่ทำได้ ยังเป็นตัวเราเอง แล้วก็ไม่ได้ทำให้วงเสียหาย ก็เลยทำให้ชีวิตเริ่มเข้าที่เข้าทางเป็นปกติค่ะ

ย้อนถามหน่อยได้ไหมว่า ก่อนหน้านี้ทำไมคุณถึงอยากเข้ามาเป็นไอดอล

ถ้าเอาตั้งแต่เรื่องชีวิตเลยก็คือ นาวมาจากบ้านนาวเป็นลูกคนโตจากพี่น้องสามคน แล้วที่บ้านล้มละลายค่ะ ตอนอยู่ประถมกับมัธยม นาวก็เลยต้องย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียนบ่อย แล้วก็มาอยู่กับคุณยาย ส่วนพ่อกับแม่ก็แยกย้ายกันไปทำงานหาเงิน แล้วด้วยการเงินของที่บ้านก็ไม่ได้ดีมาก นาวก็เลยต้องทำงานไปด้วยระหว่างเรียน ตอนนั้นเลยรู้สึกว่า การทำงานแล้วได้เงินมามันทำให้เรารู้สึกดี ก็เลยกลายเป็นว่าติดการทำงาน ถ้าอยู่เฉย ๆ ก็ไม่ได้อะไร

อาจจะเพราะพื้นฐานนิสัยหนูเป็นคนไฮเปอร์ ชอบยุกยิก ๆ อยู่แล้วด้วย แต่ก็แอบมีความเป็น Introvert ด้วยนะ อย่างเช่นพอทำงานมาทั้งวันแล้ว พอกลับมาบ้านก็ไม่ค่อยอยากคุยกับใคร อยากนั่งนิ่ง ๆ เงียบ ๆ จนเพื่อนถามว่าโกรธอะไรหรือเปล่า แต่จริง ๆ แล้วแค่พลังหมด แค่อยากอยู่เฉย ๆ เพื่อชาร์จพลังเพื่อจะได้ออกไปทำงานแบบไฮเปอร์ ๆ ในวันอื่นต่อไป

แล้วพอเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ ค่าใช้จ่ายก็เยอะขึ้น แล้วหนูมีน้องสาว 2 คน พอหนูเข้ามหาวิทยาลัย น้องคนเล็กก็กำลังจะเข้ามัธยมพอดี ค่าใช้จ่ายก็เยอะขึ้นอีก แล้วแม่ก็ต้องไปโฟกัสที่น้อง จะรอคุณแม่โอนเงินมาให้มันก็ไม่พอ จากที่หนูอยู่บ้านที่สุรินทร์ หนูแทบจะไม่เคยไปไหนเลยนะคะ เพราะว่าหนูเป็นลูกคนโต เหมือนพ่อแม่เขาทดลองเลี้ยงลูกคนแรกนั่นแหละ ที่บ้านก็เลยจะหวงมาก แทบจะไม่เคยไปนอนบ้านเพื่อน ไม่ยอมไปเที่ยวกับเพื่อนด้วยซ้ำ ขนาดที่โรงเรียนจะมีทัศนศึกษา คุณแม่ยอมจ่ายเงินเพื่อจ้างหนูให้อยู่บ้าน (หัวเราะ) แต่น้องสาวคือปล่อยให้ไปเที่ยวตลอด

ค่าครองชีพในกรุงเทพฯ มันแพงมากซะจนตอนเรียน หนูเองเคยถึงขนาดที่ว่าเงินส่วนตัวแทบจะไม่มี แม่ก็ไม่ได้โอนมาให้ ต้องนับเศษเหรียญ ได้มา 5 บาทก็เอาไปซื้อมาม่ามาหักแบ่งกิน 2 วัน ต้องคอยนับเศษเหรียญเอาว่าพอจะซื้ออะไรกินได้บ้าง ถึงขนาดนั้นเลย ก็เลยต้องออกไปทำงานค่ะ งานแรกที่ทำก็คือไปทำงานเป็นแผนก Catering จัดอาหารในงานอีเวนต์ แล้วด้วยความที่เราพูดเก่งมาตั้งแต่มัธยมแล้ว เป็นพิธีกรงานโรงเรียน แล้วก็ชอบคุยกับพี่ ๆ เมาต์มอย พี่ ๆ เขาก็เลยให้ไปทำงานโน้นงานนี้ ก็เลยได้ไปช่วยแผนกขาย ขายงานลูกค้าคอนโดมิเนียม แล้วก็ขยับขึ้นไปเป็นพริตตี คอยให้ข้อมูลโครงการเวลามีคนเข้ามาซื้อคอนโด

แล้วโดยปกติแล้วพริตตีจะต้องยืนให้ข้อมูลทั้งวัน 8 ชั่วโมงใช่มั้ยคะ แต่ MC พูดแค่นิดเดียวแต่ได้เงินเยอะกว่า หนูก็เลยบอกกับพี่ ๆ ว่า หนูสามารถพูดออกไมค์ได้นะ ไม่เขินไมค์เลย หนูก็เลยได้ขยับขึ้นไปเป็น MC แล้วหนูทำงานจนแทบจะรู้เกี่ยวกับโปรดักต์ทุกอย่างในบริษัทแล้ว พี่ ๆ ก็เลยลองให้เป็นฝ่ายขายด้วย ถ้าขายได้ก็จะได้ Incentive ด้วย

แล้วด้วยความที่ว่า งาน MC หรือพริตตีตามงานอีเวนต์ต่าง ๆ มันก็ไม่ได้มีบ่อย มีเป็นช่วง ๆ นาวก็เลยไปทำงานอื่น ๆ ด้วย เช่นแจกใบปลิว ทอดเฟรนซ์ฟรายด์ ยืนขายผลไม้อบแห้งตามบูธต่าง ๆ จนบางคนคิดว่าหนูเป็นเจ้าของแบรนด์ เพราะว่าพูดเก่ง แล้วช่วงนั้นนาวก็พอจะมีเงินเก็บบ้างแล้ว ก็เลยรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำงานเยอะขนาดนั้นแล้วก็ได้ อยากทำตามความฝันบ้าง

จริง ๆ แล้วหนูไม่ได้มีความฝันว่าอยากจะเป็นไอดอลตั้งแต่แรก นาวเองก็เพิ่งจะรู้จักคำว่าไอดอลก็คือ ซิงเกิล “Koisuru Fortune Cookie (คุกกี้เสี่ยงทาย)” ของวง BNK48 นี่แหละ แล้วพอเขาเปิดออดิชัน ประกอบกับว่าเริ่มอยากหาอะไรทำ ก็เลยเข้าไปลองสมัครดู ทั้ง ๆ ที่หนูเป็นคนมั่นใจในการพูด แต่ไม่ได้ร้องเก่ง เต้นเก่งเลย ก็เลยต้องฝีกร้องฝึกเต้นเอง แต่จุดอ่อนอีกอย่างของหนูคือ หนูไม่รู้จัก ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเมมเบอร์ หรือองค์กรใน 48 Group มาก่อนเลย รู้แบบผิวเผิน ก็เลยทำให้หนูร้องแต่เพลงดัง ๆ ตอนออดิชัน

แล้วประกอบกับว่า เงื่อนไขของวงไอดอลที่หนูพอรู้มาก็คือ จะไม่สามารถรับงานนอกได้เอง ถึงแม้ว่าจะมีเงินเดือนให้ แต่ด้วยความที่ฐานะทางบ้านหนูเองก็ไม่ได้มากพอที่จะทุ่มเทมาทำงานตรงนี้ได้แบบเต็มที่ขนาดนั้น ก็เลยไม่ได้ไปต่อ แต่หลังจากนั้นแค่แป๊บเดียว ทางวง CM Cafe ก็ติดต่อมา ซึ่งทางวงเองเขาก็เข้าใจและอนุโลมในเงื่อนไขนี้ได้ ก็เลยตกลงที่จะอยู่กับวงค่ะ ซึ่งแฟนคลับที่สงสัยว่าทำไมนาวอยู่กับวง แต่ยังไปรับงานนอก ก็เป็นเพราะเงื่อนไขอันนี้นี่แหละค่ะ

คุณบอกว่าตัวเองพูดเก่ง แต่ร้องเต้นไม่เป็น ตอนนั้นคุณฝีนไหม ตอนที่คุณฝึกการร้องการเต้นเพื่อจะเข้าไปเป็นไอดอล

หนูคิดว่าผู้หญิง น่าจะส่วนใหญ่นั่นแหละ อยากให้ตัวเองเป็นที่จับตามองอยู่แล้ว ทั้งการร้องเพลงเพราะ น่ารัก หรือถ้ายกตัวอย่างนาวเองก็ได้ นาวก็เป็นแบบนั้นนั่นแหละค่ะ เหมือนเวลาเราดูวงไอดอลแล้วทำไมเรารู้สึกชื่นชมว่า คนนี้ร้องเต้นเก่ง น่ารัก ดูมีเสน่ห์จังเลย ซึ่งต่อให้ไม่ชอบทำ แต่ลึก ๆ แล้วทุกคนก็มีความต้องการอยากให้ตัวเองร้องเพลงเพราะ เต้นเก่ง มีทักษะอะไรพวกนี้อยู่แล้ว เพื่อจะได้เป็นที่สนใจ

มันก็เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมคนถึงชอบร้องเพลง ชอบเต้น ทำโน่นทำนี่ใน Tiktok เต็มไปหมด ซึ่งนาวก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบอะไรแบบนี้เหมือนกันค่ะ และอีกอย่างก็คือ การอยู่ในวงไอดอล มันก็เป็นกิจกรรมหนึ่งที่เราทำแล้วไม่เครียด ได้ออกกำลังด้วย ได้เพื่อนด้วย ก็เลยไม่ได้รู้สึกฝืนค่ะ

แล้วพอได้กลายเป็นเมมเบอร์จริง ๆ แล้วล่ะ

อย่างแรกคือ ก่อนที่นาวจะเข้าวง ก็ได้มีโอกาสไปลองดูวงไอดอลรุ่นพี่ อย่างเช่นวง AKB48 แล้วได้เห็นว่าเขามีความน่ารักสดใส แต่พอได้เข้าไปอยู่ในวงจริง ๆ ถึงรู้ว่าจริง ๆ แล้วความรู้สึกมันคนละอย่างเลย ตอนหนูไปออดิชันวงแรก ขนาดหนูไปออดิชันตอน 18-19 นะ แต่คนที่มาออดิชัน มีแต่น้อง ๆ 12-13 ทั้งนั้นเลย แล้วก็สดใสมาก ๆ ขนาดว่าหนูว่า พาร์ตหนึ่งในตัวหนูเอง มีความสดใสระดับหนึ่งแล้วนะ หนูยังคิดว่ายังสดใสสู้เขาไม่ได้เลย

แล้วพอได้เข้ามาในวงจริง ๆ ด้วยความที่วงมีเมมเบอร์ที่เป็นผู้หญิงมารวมกันเยอะ ๆ แน่นอนว่ามันก็จะมีแรงกดดัน มีการแข่งขันอะไรบางอย่างที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราอยากเก่งกว่าคนนั้นคนนี้อยู่แล้ว ทั้งที่ลึก ๆ แล้วเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้เก่งอะไรเลย และที่ยิ่งกว่าก็คือ กลัวคนจะไม่รู้ว่าเราไม่เก่งอะไร มันก็เลยทำให้รู้สึกกดดันค่ะ

คุณค้นพบอะไรในการเป็นไอดอลบ้าง

อย่างหนึ่งที่หนูจะบอกน้อง ๆ หรือคนที่อยากเป็นไอดอลได้อย่างหนึ่งแน่ ๆ ก็คือ เราไม่สามารถทำให้แฟนคลับชอบได้ ถ้าเราไม่ได้เป็นแบบที่เขาชอบ ไม่ว่าเราจะสดใส ยิ้มเก่ง หรือมีความสามารถแค่ไหน แต่ถ้าเราไม่ใช่ Type แบบที่เขาชอบ ยังไง ๆ เราก็ไม่สามารถไปตก หรือทำอะไรให้เขาชื่นชอบเราได้เลย การที่แฟนคลับจะชอบ เราต้องมีอะไรบางอย่างของเราที่ไปตรงกับสิ่งที่เขาชอบจริง ๆ

กรณีนี้มีเยอะมาก ที่เมมเบอร์พยายามทำทุกอย่างแล้ว แต่แฟนคลับก็ยังไม่ชอบ มันจะกลายเป็นความเครียดว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบเรานะ เราทำอะไรผิดหรือเปล่า เราไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ เราก็แค่ไม่ตรงกับ Type ที่เขาชอบ แค่นั้นเอง ถ้าเรามีความสุขกับคนที่เขาชอบเราจริง ๆ และปลงกับเรื่องนี้ได้ มันก็จะทำให้เราเป็นตัวของตัวเอง และโฟกัสกับแฟนคลับที่เขาชอบเรา เพราะความเป็นตัวของเราเองได้ด้วย ซึ่งเรื่องนี้นาวจะบอกกับรุ่นน้องตลอด

เรื่องที่ลำบากที่สุดของการเป็นไอดอลสำหรับตัวคุณคืออะไร

ถ้าลำบากที่สุดก็น่าจะเป็นเรื่องชีวิตส่วนตัวค่ะ แม้ว่าเราจะกันเวลาชีวิตส่วนตัวไว้บ้าง แต่สุดท้าย หนูรู้สึกว่า การเป็นไอดอล ต้องเป็นไอดอลตลอดเวลา ยกเว้นตอนที่เหนื่อย ๆ แล้วอยู่ห้องคนเดียว นอกนั้นหนูต้องทำงาน 24 ชั่วโมง (หัวเราะ) สำหรับหนู การเป็นไอดอเหมือนว่าหนูกำลังทำงานเลย เหมือนที่หนูบอกไปนั่นแหละว่า จุดยืนชัดเจนมากว่า ที่หนูมาเป็นไอดอลเพราะว่าอยากได้เงิน เพราะว่าคนเราทำงานทุกอย่างก็ควรได้เงินใช่มั้ยคะ (ยิ้ม)

แต่ว่าพอทำงานไปนาน ๆ โฟกัสเรื่องนี้มันก็น้อยลง เพราะว่าหนูรู้สึกสนุกกับมัน เวลาเจอพี่ ๆ แฟนคลับ บางครั้งหนูก็รู้สึกว่าเหมือนได้มาเจอกับครอบครัว กำแพงที่เราแบ่งชีวิตส่วนตัวกับเรื่องงานมันก็บางลง พอได้คุยกัน เมาต์เรื่องชีวิตส่วนตัวให้ฟังกัน ก็เหมือนกลายเป็นญาติกัน รู้เรื่องกันและกันไปแล้ว

อันนี้มันก็มีความยากอยู่ที่ว่า ถ้าเราวางตัวผิดไปนิดเดียว บางคนก็อาจจะก้าวข้ามเส้นนั้นมา และถ้าถึงจุดที่เราทนกันไม่ได้ ก็อาจจะต้องแยกจากกันไป อย่างเช่นมีพี่ ๆ แฟนคลับที่เขาคิดกับหนูเกินกว่าคำว่าไอดอล หนูก็ต้องชัดเจนว่า ไม่ได้ค่ะ คือกลายเป็นว่าก็ต้องห่างกันออกไป ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นพี่ที่สนิทและดีกับเรามาก ๆ การรักษาความส่วนตัวก็เลยเป็นสิ่งที่ยากมาก ๆ เหมือนกันสำหรับอาชีพนี้

แล้วเรื่องที่คุณรู้สึกชอบล่ะ

สิ่งที่ชอบคือ หนูรู้สึกว่าเราได้เป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา เวลาไปงาน เจอพี่ ๆ แฟนคลับ เราสามารถเป็นตัวเองได้โดยที่เราไม่ต้องวางมาด เราเป็นตัวเองได้ เหมือนเวลาเราอยู่กับเพื่อนตอนมัธยม ด้วยความที่หนูทำงานหลายอย่าง ชีวิตก็เลยมีหลายพาร์ต บางครั้งตอนเช้าหนู่ต้องไปทำงานแบบจริงจัง พอตอนบ่ายก็มาออกงานอีเวนต์ของค่าย มันทำให้หนูเห็นแรงกดดันคนละแบบ ถึงเราจะอยากให้ทุกงานที่เราทำมันออกมาดีที่สุด แต่สุดท้ายเราจะรู้ข้างในลึก ๆ เองแหละว่าอะไรที่เรารู้สึกว่าต้องพยายามมาก ๆ ในขณะที่บางอย่างไม่ต้องออกแรงที่จะพยายามเลย

ในวงการไอดอลจะมีประโยคที่ว่า “แฟนคลับกับไอดอลคือกำลังใจ เป็นพลังบวกซึ่งกันและกัน” สำหรับคุณมันเป็นแบบนั้นจริงไหม เพราะถ้าเป็นคนที่ไม่ได้ติดตาม ไม่ได้อิน ก็อาจจะคิดว่าประโยคนี้มันช่างน้ำเน่าเหลือเกิน

หนูว่าจริง คนข้างนอกที่เขาไม่ได้เข้ามาสัมผัสในวงการนี้ เขาอาจจะคิดยังไงก็ได้แหละ แต่ถ้าเขาติดตามอยู่ ต่อให้สิ่งที่เราทำ มันจะเป็นความพยายามเล็ก ๆ ที่บางทีคนรอบข้างไม่เห็น แต่แฟนคลับที่ไม่ได้รู้เรื่องชีวิตเราลึก ๆ ด้วยซ้ำ เขากลับมองเห็น ยังไงมันก็ทำให้เรารู้สึกใจฟูขึ้นมาได้

หรือสมมติว่าพี่ (ผู้สัมภาษณ์) นั่งทำงานทั้งวัน ไม่มีใครเห็นเลย แต่มีใครสักคนมาบอกว่า เหนื่อยมั้ยคะ สู้ ๆ นะ หรืออะไรแบบนี้ ต่อให้เขาจะไม่รู้ว่าพี่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน แต่พี่จะรู้สึกเองแหละว่าพี่ต้องการมัน นาวว่ามันเลยเป็นอะไรบางอย่างที่ทำให้คนที่รู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ยังต่อสู้ต่อไปได้ แต่ถ้าคนที่เขาคิดว่าสิ่งนี้มันดูน้ำเน่า ดูละคร ๆ เขาจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ไม่ผิด เพราะเขาไม่ได้ต้องการมัน แต่ถ้าวันใดคุณต้องการมัน คุณจะเข้าใจและรู้สึกได้ถึงสิ่งนี้ได้เอง

(อ่านต่อหน้า 2)

ขอสักเรื่องที่คนยังไม่รู้เกี่ยวกับวงการไอดอลได้ไหม ในฐานะที่คุณเคยเป็นไอดอลมืออาชีพ

(หัวเราะ) ไม่น่ามีเรื่องไหนไม่รู้นะคะ เพราะว่าปกติหนูเมาต์ให้พี่ ๆ ฟังตลอด จริง ๆ มีเรื่องหนึ่งที่แฟนคลับรู้แหละ แต่อาจจะไม่ได้รู้ว่ามันเยอะขนาดไหน ก็คือโรคซึมเศร้าค่ะ จริง ๆ แล้วไอดอลเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะมาก ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว และทั้งที่รับยาและไม่รับยา (ยาต้านโรคซึมเศร้า) แม้ว่าไอดอลจะได้กำลังใจจากแฟนคลับ มีพลังบวกให้กัน แต่มันก็จะมีอะไรลึก ๆ ที่เรารู้สึกว่าไม่อยากจะโยนไปให้แฟนคลับ มันเลยทำให้ความกดดันมาอยู่ที่เราคนเดียว

ต่อให้หน้างาน เราจะสนุกในการทำงานเป็นไอดอล ในการทำงานให้ออกมาดีที่สุด อาจจะเพราะด้วยหน้าที่หรือความชอบอะไรก็ตาม รวมทั้งการตอบแทนที่เขาให้การสนับสนุนพวกเรา มันเลยทำให้เวลาที่เราถึงจุดที่ทนไม่ไหวจริง ๆ เราก็มักจะเก็บปัญหาไว้กับตัวเองเงียบ ๆ ทำให้ไอดอลต้องแบกรับและะเจอปัญหากดดัน ยิ่งถ้าวางตัวไม่ถูก หรือไม่รู้จะวางตัวยังไง มันก็ทำให้เราต้องสร้างตัวตนอะไรบางอย่างขึ้นมา เพราะว่าเราเก็บกดมาก ๆ

แล้วเวลาที่เรามาเป็นไอดอล บางคนก็จะบอกว่า การเป็นไอดอลเหมือนเป็นการหนีเข้า Safe Zone ของตัวเองเพื่อหลีกหนีอะไรบางอย่าง เหมือนหนีมาอยู่อีกโลกหนึ่ง ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ มันเป็นโลกอีกใบที่มีแต่ความสดใส แล้วเราก็ต้องการความสดใสเพื่อจะหลีกหนีมุมมืดบางอย่างจากชีวิตและสังคม

แล้วยิ่งเจอแฟนคลับที่ Toxic มาก ๆ ไอดอลที่อาจจะยังจัดการควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ พยายามจะโอบรับทุกคนไว้ มันก็จะยิ่งทำให้ Toxic กลับเข้าไปหาตัวเองหมดเลย

พอคุณพูดเรื่องแฟนคลับที่ Toxic คุณมีวิธีรับมือกับเรื่องพวกนี้ยังไงบ้าง

จริง ๆ แล้วนาวเองไม่ค่อยมีแฟนคลับที่ Toxic ยังไม่เจอแฟนคลับที่ Toxic ใส่แบบซึ่ง ๆ หน้าขนาดนั้น ส่วนเพื่อน ๆ นาวก็จะเจอบ้างค่ะ แต่ว่าถ้าแฟนคลับ Toxic ใส่ค่าย หรือกิจกรรมที่เรากำลังจะทำ เราก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย วิธีการจัดการ นอกจากว่าจะทำเฉย ๆ ไปเลย ก็ไม่มีวิธีแล้วค่ะ เพราะแม้เราจะบอกว่าได้ยินมาแบบนี้ ก็ไม่ต้องไปสนใจ ไม่ต้องไปจัดการอะไร เพราะนาวมองว่ามันเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ต้นเหตุก็คือ เราต้องไม่พยายามไปรับรู้อะไรกับมัน

อย่างเช่นว่าถ้ามีคนเขียนถึงวง หรือเขียนถึงไอดอลในโม่ง* ซึ่งมันก็จริงบ้างไม่จริงบ้าง แล้วมันก็ไม่มีตัวตนด้วย คือมันก็ตามตัวได้แหละ แต่ว่าสุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปค้นหาหรอกว่าใครพูด นาวอยู่มา 3 ปี ไม่เคยเข้าไปดูเลยสักครั้ง ไม่ว่าในนั้นจะมีเรื่องของนาว ของค่าย หรือไม่มีก็ตาม เพราะขนาดว่าตัวนาวเองที่รู้ตัวว่า นาวค่อนข้างช่างมัน จัดการกับเรื่องที่เจอ ไม่ต่อสู้ ไม่โวยวายได้ในระดับหนึ่ง

แต่ด้วยอาการโรคซึมเศร้าและ Panic ที่นาวเป็นอยู่ ถ้านาวรู้เรื่อง ยังไงนาวก็เอากลับไปนอนคิดแน่ ๆ แล้วหนึ่ง นาวก็เลยตั้งใจตั้งแต่แรกว่าจะไม่เข้าไปดูเลย เพราะเขาจะพูดอะไรก็ได้ แล้วถ้าเราแก้ตัว ใครจะเชื่อ คนที่เชื่อก็มี แต่สุดท้ายก็จะมีคนที่ยังไงไม่เชื่ออยู่ดี

คุณมาร่วมงานกับ beartai ในฐานะทาเลนต์ได้อย่างไร

นาวมาเป็นทาเลนต์เพราะว่าได้เป็นไอดอลวง CM Cafe นี่แหละค่ะ เพราะว่าทีมงาน beartai ต้องการให้แต่ละคลิปที่สื่อสารข้อมูล หรือสินค้าบางอย่างออกไป มีความเข้ากัน มันก็เลยเป็นสาเหตุที่ #beartai มีทาเลนต์ที่มีหลายช่วงวัย หลายคาแรกเตอร์ เพื่อให้เหมาะกับคนดูหลายกลุ่มวัยด้วยค่ะ

ซึ่งตอนนั้นก็จะมีพี่เมย์ (ศิตาภา อรรถบุรานนท์) กับพี่ลูกแก้ว (ศรีกานต์ นาคะวิสุทธิ์) เป็นทาเลนต์อยู่แล้ว แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ว่าด้วยคาแรกเตอร์ที่แตกต่างกัน หนูก็เลยจะเข้ามาเป็นทาเลนต์ในแบบที่มีความเป็นเด็กกว่า แล้วก็มีความเป็นไอดอลด้วย ทางทีมงาน #beartai ก็เลยติดต่อทางวงไป ซึ่งตอนแรกไม่ใช่ว่าจะจิ้มเลือกหนูเลยนะ ตอนแรกเขาจะให้เมมเบอร์ในวงมาทดลองทำคลิปก่อนทีละ 2-3 คน แล้วก็กลายเป็นหนูที่ได้มาทำตรงนี้ แล้วก็ดึงเพื่อน ๆ ในวงมาแจมด้วยค่ะ

ก่อนมาเป็นทาเลนต์ คุณเองสนใจเทคโนโลยีมากน้อยแค่ไหน

ถ้าเอาตั้งแต่เด็ก นอกจากของที่ปะป๊ากับแม่ซื้อให้ หนูไม่ได้สนใจอะไรเลยค่ะ เพราะว่าช่วงเด็ก ๆ ที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินเยอะ มันก็เลยทำให้หนูไม่ได้โฟกัสอะไรเลยนอกจากเรื่องงาน เรื่องการหาเงิน อันนี้ถือว่าเป็นช่วงหนึ่งของชีวิตเลย ตั้งแต่มัธยม จนมาเป็นทาเลนต์นี่แหละ ช่วงนั้นหนูแทบไม่โฟกัสอะไรเลยจริง ๆ เพลงก็ไม่ค่อยรู้จัก ไม่ได้ไปเที่ยวด้วย นอกจากเรื่องเรียน ทำงาน อะไรแบบนี้ค่ะ

แล้วมีผลต่อความยากง่ายในการถ่ายคลิปที่เกี่ยวกับเรื่องไอทีบ้างไหม

โชคดีตรงที่ว่าหนูเองเป็นคนที่มีความจำดีค่ะ ด้วยความที่หนูไม่ได้เล่น Gadget อะไรมากมายขนาดนั้น เวลาถ่ายก็เลยจะใช้วิธีการจำสคริปต์เอา แล้วก็คอยถามทีมงานว่า อันนี้คืออะไรคะ แล้วยิ่งพอถ่ายบ่อยขึ้น ๆ ก็จะเริ่มพอเข้าใจค่ะว่าอันนี้คืออะไร มันเป็นยังไง แต่ถ้าถามว่ามีความรู้ไหม ก็คงยังไม่ถึงขั้นมีความรู้เหมือนอย่างพี่แพน (ศรุต เตียตระกูล) แบบว่ารู้ลึก รู้ละเอียดในทุก ๆ เรื่อง และหนูก็จะไปทำการบ้าน หาข้อมูลเพิ่มเติมด้วย เพื่อเวลาพูดมันจะได้เป็นภาษาของเราที่เข้าปาก

แต่หนูพยายามที่จะทำความเข้าใจในสิ่งที่จะเสนอไป แล้วทีมเขียนสคริปต์ หรือผู้ใหญ่ที่เลือกหนูให้เป็นคนนำเสนอ ก็จะเลือกมาแล้วว่า เนื้อหาประมาณนี้สำหรับเราน่าจะพอได้อยู่ หนูก็เลยรู้สึกว่าไม่ได้กดดันอะไรมากค่ะ อารมณ์ประมาณว่า เขาคงไม่เอาเรื่องยาก ๆ มาให้หนูนั่นแหละ เพราะว่ามันก็คงจะดูไม่ดีถ้าหนูเล่าเรี่องที่ไม่ใช่ หรือเรื่องที่หนูไม่ได้อิน แล้วอีกอย่างก็คือ ถ้าคลิปไหนเป็นลักษณะให้หนูไปลองใช้หน้างานเลย อันนี้ก็จะง่ายหน่อย แต่ถ้าเป็นคลิปที่ต้องการโชว์ว่าเรารู้จักเพื่อขายสินค้า อันนี้ก็จะยากหน่อย ต้องค่อย ๆ ปรับตัวไปในแต่ละคลิปที่มีความแตกต่างกันไป

ตอนแรก ๆ ที่มาถ่ายก็มีความยากอยู่ค่ะ เพราะว่าต้องขายความเป็นไอดอลด้วย เป็นไอดอลแบบจ๋า ๆ มีความสดใส แทบจะไม่ต้องเปลี่ยนคาแรกเตอร์อะไรเลย ตอนแรกก็เลยจะเป็นเนื้อหา Original ที่ไม่ใช่งานลูกค้าซะเป็นส่วนใหญ่ มันก็เลยทำให้หนูได้แสดงความเป็นตัวตนได้ จนกระทั่งพอนาน ๆ เข้า เขาก็อยากให้เราลองปรับคาแรกเตอร์ให้ดูโตขึ้น เพื่อจะได้พูดเรื่องหรือรีวิวสินค้าที่มีความน่าเชื่อถือขึ้น

ซึ่งความยากก็คือ อย่างที่หนูบอกว่า พาร์ตส่วนใหญ่ของชีวิตหนูคือการเป็นไอดอลตลอดเวลา และตลอดเวลาที่เป็นไอดอล เราก็จะรู้สึกว่ามีความเป็นเด็ก อย่างก่อนจะเป็นไอดอล ชุดในตู้เสื้อผ้าหนูก็จะเป็นชุดเรียบ ๆ เลย แต่พอมาเป็นไอดอลแล้ว สีเสื้อผ้าก็จะสดใสขึ้น มีโบ มีโน่นมีนี่ประดับ แล้วก็พูดเสียงเล็กเสียงน้อย ทาง beartai ก็เลยพยายามจะปรับหนูให้มีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่ก็มีความสดใสอยู่ ซึ่งหนูก็งง (หัวเราะ)

แต่ว่าทีมงานก็จะไม่ได้พยายามฝืนนะคะ ทีมงานจะเป็นนคนคอยบอกว่า “นาวลิ้ม พี่ขอแบบนี้ก็พอ” (หัวเราะ) เพราะสุดท้าย หน้าตาเราก็ประมาณนี้ แล้วด้วยคาแรกเตอร์ของเราที่มันทำมานาน มันเหมือนกล้ามเนื้อมันชินไปแล้ว ฝืนไม่ได้ ก็เลยต้องใช้ความพยายามในการเป็นตัวเราในอีกรูปแบบเพื่อสื่อสารเล่าเรื่องเพื่อให้คนดูอิน

และข้อดีอีกอย่างของที่นี่ก็คือ จะพยายามเทรนทาเลนต์ทุกคน เช่น ให้ลองหาข่าวไอที หรือส่งไปเรียนด้านการแสดง เพื่อให้ทาเลนต์มีบุคลิกที่ดีขึ้น ซึ่งก็ถือว่าเป็นการช่วยในทุก ๆ ทางโดยที่ทำให้เราไม่ได้ลำบากจนเกินไป

จริง ๆ แล้วคุณทำคลิปในเครือของ beartai แทบจะทุกเพจเลยนะ ทั้ง beartai, What The Fact (ปัจจุบันเปลี่ยนเป็น beartai BUZZ) และ Thailand Game Show เลยอยากรู้ว่าความยากง่าย หรือความสนุกของแต่ละเพจเป็นยังไงบ้าง

ความสนุกก็น่าจะอยู่ที่เพราะคอนเทนต์ที่มันต่างกันมาก ๆ ด้วยล่ะค่ะ อย่างเช่นเมื่อวานอาจจะถ่ายคลิปที่เป็นเนื้อหา รายละเอียด เป็นข้อมูลแบบเป๊ะ ๆ แต่วันต่อมาอาจจะถ่ายคลิปเล่นเกมเฉย ๆ เลย อันไหนใช้หรือไม่ใช้ค่อยให้ตัดต่อไปตัดเอา มันก็เลยสนุก คือเป็นการทำงานที่เหมือนไม่ได้มาทำงาน แล้วก็สนุกมาก ๆ ค่ะ แต่ตอนนี้คนตัดต่อบอกว่าเครียด (หัวเราะ)

คลิปทาเลนต์ของทุกเพจที่คุณเคยทำมาตลอด 3 ปี คุณชอบคลิปไหนมากที่สุด

นาวชอบคลิปที่ทำเองอยู่กับบ้านค่ะ มันชื่อรายการ ‘นาวลิ้มมีความสุขเล็ก ๆ อยู่ที่บ้าน’ หนูชอบคลิปวาดรูปแล้วให้ AI ทาย หนูชอบย้อนกลับไปดูตลอดเลย เพราะหนูสงสัยว่ามันไม่เหมือนเพนกวินยังไง ฝากแนบรูปด้วยนะคะ (หัวเราะ) หนูยังฝังใจมาก เพราะหนูรู้สึกว่านี่คือเพนกวินในจินตนาการของหนู ต่อให้หนูวาดกี่ครั้งมันก็เป็นแบบนี้จริง ๆ แล้วทุกคนก็จะเถียงว่า มันเป็นเพนกวินตรงไหน ยังอยู่ในหัวจนถึงทุกวันนี้เลย แต่หนูก็ชอบนะ

จะบอกว่า ตอนนั้นเป็นหนึ่งในทีมงานที่ทำคลิปนี้ด้วย แล้วรูปนั้นยัง Capture เก็บไว้อยู่นะ

จริงเหรอคะ (หัวเราะทั้งวง)

ถ้าจะให้คุณรีวิวผลงานทาเลนต์ของตัวเอง คุณอยากให้กี่คะแนน

ให้สัก 7 คะแนนแล้วกันค่ะ ในเมื่อเรารู้สึกว่าเราเป็นทาเลนต์ของเพจไอที ที่มีเรื่องไอทีเป็นหลัก ถ้าพูดถึงความรู้ด้านไอที หนูก็อาจจะยังไม่ได้มีความรู้มากเพียงพอ แต่ก็อาจจะมีข้อดีหน่อยตรงที่ว่า หนูสามารถเล่าเรื่องให้คนดูเข้าใจได้ง่าย เหมือนเป็นตัวแทนของคนนอกที่ไม่รู้จักในสิ่งนั้น หรือสินค้าชิ้นนั้น และต้องเข้าไปเรียนรู้ ไปลองจับ แล้วเอามาอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้ง่าย เป็นกันเอง รู้สึกว้าวกับอะไรบางอย่างได้ง่าย ไม่ได้ทำตัวเป็นผู้รู้อะไรขนาดนั้น หนูคิดว่าหนูพยายามในทุก ๆ คลิปอย่างเต็มที่ แม้ว่ามันอาจจะมีความยากบ้าง แต่หนูคิดว่าหนูเต็มที่กับมัน แล้วด้วยความที่หนูเป็นคนชอบพูด ชอบอธิบาย พร้อมที่จะศึกษาข้อมูล แล้วก็จำเก่ง ก็เลยให้ 7 คะแนนค่ะ

คุณมีจุดสูงสุดในฐานะทาเลนต์บ้างไหม

อยากเป็นพรีเซนเตอร์ของสินค้าที่รีวิวค่ะ เพราะว่าถ้าเป็นพรีเซนเตอร์แล้วจะได้เงิน เป้าหมายชัดเจน (หัวเราะ)

อยากเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าอะไร

ถ้าเป็นช่วงนี้ก็คือ ด้วยความที่ลูกค้าโทรศัพท์ Vivo ชอบเลือกให้หนูเป็นทาเลนต์รีวิวโทรศัพท์มือถือบ่อย ๆ ทำให้หนูเริ่มพอจะมีรายละเอียด รู้จัก Line Product ของ Vivo อย่างต่อเนื่อง แม้กระทั่งว่าตอนที่เขาเปิด Flagship Store ที่สยามพารากอนหนูก็ไป หนูก็เลยรู้สึกว่าอินในระดับหนึ่ง ก็เลยอยากเป็นพรีเซนเตอร์ค่ะ มีป้ายแล้วก็มีรูปหนูกำลังถือมือถือของ Vivo อยู่ (หัวเราะ)

คำถามสุดท้าย ถ้าคุณได้มีโอกาสคิดเนื้อหาคลิป และเป็นทาเลนต์ของคลิปนั้นด้วยตัวเอง คุณอยากทำเรื่องอะไร

(ตอบทันที) ละครคุณธรรม (หัวเราะ)

หา…อันนี้จริงหรืออำ

จริง…(หัวเราะ) ถ้าเป็นเรื่องของทาเลนต์ หนูเองลองทำมาเกือบหมดแล้วค่ะ ลองเล่นเกม ทำอาหาร โน่นนี่นั่น แต่ว่าการแสดง ยังไม่เคยได้แสดงเลยค่ะ เหมือนละครที่พี่ต้าร์ (คมสัน ขันตยานุวงศ์) เล่น (Beartai – What The Fact x โดนไล่มาเล่นในนี้) เป็นละครแนวซิตคอมหนูก็เลยอยากลองเล่นดูบ้าง

แล้วต้องเป็นละครคุณธรรมด้วย…

ใช่ค่ะ เพราะว่าคนเราชอบดูอะไรที่ย่อยง่าย เหมือนเวลาหนูไถฟีดแล้วไปเจอคลิปละครคุณธรรม หรือฟ้ามีตาอะไรแบบนี้ หนูก็ชอบหยุดดูประจำเลย แม้ว่าตอนดูเราจะบูลลีตลอดเวลาก็ตาม ดูไปก็พูดว่า เนื้อเรื่องเหมือน ๆ กันเดาได้ไม่ยาก บทแข็ง ๆ แบบที่ชีวิตจริงเขาไม่พูดกัน แต่สุดท้ายก็ดูจนจบ หนูก็เป็นคนหนึ่งที่ดูจนจบ มีแต่หนูนี่แหละที่อิน ถ้าไม่มีใครดู เดี๋ยวทำแล้วหนูเก็บไว้ดูเองก็ได้ แล้วก็ส่งลิงก์บังคับให้ทุกคนช่วยกันดู (หัวเราะ)

สามารถติดตามความเคลื่อนไหวและผลงานของ ‘นาวลิ้ม ญาตาวี’ ได้ที่แฟนเพจ (เปลี่ยนชื่อใหม่ละนะ) ‘Nowlim Yatawee‘

*โม่ง – เว็บบอร์ดที่ใช้พูดคุยในวงการไอดอล หรือเรื่องอื่น ๆ ผู้ใช้งานโม่งส่วนใหญ่มักไม่ระบุตัวตน และไม่มีระบบการกรองที่มาและข้อเท็จจริงของเนื้อหาที่พูดคุย ทำให้ผู้ใช้โม่งมักมีการพูดคุยเนื้อหาเกี่ยวกับวงการและตัวของไอดอล ทั้งในเชิงซุบซิบนินทา หรือวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง

พิสูจน์อักษร : สุชยา เกษจำรัส